โพธิสัตว์ พุทธภูมิ ควรพิจารณาหยุดด้วย อริยสัจจ 4

*** เกิด แก่ เจ็บ ตาย ****

เมื่อเกิดเป็นคน...เราก็ต้องพบกับ ความแก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องปกติธรรมชาติ
แต่ในเรื่องของการเกิด.... "ตัวกระทำ" เป็นผู้จัดสรร
หากกิเลสนิสัย ยังไม่หมดสิ้น...ก็ต้องมาเกิดใหม่ โดย "ตัวกระทำ" จัดสรร
หากกิเลสหมดสิ้น....ก็หลุดพ้นไปจากโลก ไม่ต้องมาเกิดใหม่

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ตัวกระทำ
http://palungjit.org/showthread.php?t=72914

โลกุตตระ
http://palungjit.org/showthread.php?t=69318

หลักสัจจะธรรม
http://palungjit.org/showthread.php?t=72900

สัจจะ
http://palungjit.org/showthread.php?t=72142

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

สัจจะธรรม...คือ หลักเดียวที่สูงสุด
สัจจะ...คือ ผู้นำการปฏิบัติทั้งหมด
เมื่อถือสัจจะ นิสัยกิเลสก็จะลดลง จนหมดไปในที่สุด

อันนี้เป็นจริงตามนั้น เราไม่ได้ขัด เราไม่ได้ไม่เชื่อ

แต่บุคคลที่จะยึดถือสัจจะได้โดยตลอด หรือจะสอนให้คนทั่วไปยึดมั่นในสัจจะโดยตลอดนั้นไม่ง่าย เพราะเมื่อเขาเจอภาวะต้องเลือกตรงหน้า ระหว่างความรู้สึกรัก ราคะ หรือโทสะ หรือโมหะ กับ การยึดมั่นสัจจะ มันไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะปลงใจเชื่อ น้อมใจรับสัจจะอันประเสริฐไว้ได้

ตามธรรมะของพระพุทธองค์ชี้แจงไว้ในส่วนนี้ว่า ที่เป็นเช่นนั้น เพราะรากเง้าของรัก ราคะ หรือโทสะ หรือโมหะ นั้นไม่ได้ถูกถอนออกไปอย่างเด็ดขาด สัจจะ นั้นทำได้แค่กดข่ม ซึ่งคนที่จะใช้สัจจะกดข่มไว้ได้ ก็ต้องเป็นผู้มีสติตั้งมั่นมาก อีกทั้งยังต้องเป็นสติที่ไม่เอนเอียง ดังนั้น นอกจากสติ ก็จะต้องมีปัญญาสูงมาก เพราะต้องใช้คิด ต้องใช้ชั่งนำหนัก เช่น ระหว่างคนอันเป็นที่รัก กับ การรักษาสัจจะ เป็นต้น

สำหรับผู้ยึดมั่นในสัจจะเยี่ยงบุคคลธิษฐานอย่างหนุมานแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่สำรับเราคงไม่อาจปลงใจได้ในเวลานี้


เพราะธรรมะของพุทธองค์ นั้นชี้ให้เห็น ทั้งยังพอเข้าใจ ได้ง่ายกว่า ซึ่งใช้เพียงการให้เราดู ให้เรารู้ ให้เราปลงว่า กาย และ ใจ นี้ไม่ใช่เรา ถ้าทำได้ ก็จะทำได้ เราก็เล็งเห็นว่า จะสามารถยึดสัจจะได้ตามที่ท่านต้องการให้เราทำโดยไม่หวั่นไหว และยังถอนรากเง้าของกิเลสได้ด้วย และไม่ใช่การกดข่มไว้ เรื่องที่ต้องชั่งน้ำหนัก จะเบา จะเล็งเห็น และเห็นหนทางพ้นทุกข์ร้อยรัดทั้งปวงได้ เมื่อปลงใจได้ว่า กาย ใจ นี้ไม่ใช่เรา ...เราเห็นพ้องกับพระธรรมของพระพุทธองค์อย่างนั้น

 

ข้าพเจ้าเป็นเพียงคนมาบอกว่า...สัจจะ เป็นสิ่งสำคัญ

 

*** ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ****
เกิดเป็นคน ต้องพึ่งการกระทำที่ได้ทำไปแล้ว ... คือพึ่งตัวกระทำของตนเอง
เพราะ.... กรรม คือผลตอบแทนจากตัวกระทำของตัวเราเอง
ตัวกระทำจากสัจจะ จึงเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุด ... เพราะเกิดเป็นการกระทำเที่ยง กรรมเที่ยง


*** เดินสายกลาง ****
การตั้งใจปฏิบัติ...ต้องไม่ยากเกินไป ไม่ง่ายจนเองไป
ตั้งใจในสิ่งที่พอหยิบพอเอื้อมได้จริง
เด็กเกิดใหม่ก็เริ่มจากคลาน แล้วลุกขึ้น แล้วหัดทรงตัว แล้วหัดก้าวเท้าออกไป
พอเริ่มมีก้าวแรกของชีวิตได้ ก็ดีใจภูมิใจ มีความพยายาม ใหม่ๆก็ล้มบ้าง ก็แก้ไขไป พัฒนาไป
ต่อไปเด็กก็เริ่มเดินคล่อง จึงค่อยๆเพิ่มความเร็ว จนวิ่งได้ในที่สุด

การปฏิบัติทุกอย่าง จึงต้องค่อยเป็นค่อยไป
จากไม่ได้ ก็เริ่มได้

 

บทความของ หนุมาน ผู้นำสาร ที่ได้กรั่นกรองร้อยความไว้ใน #29 นั้นชอบแล้ว


ทำให้เรานึกถึงคนที่มีปัญญามาก มีความคิดที่เฉียบคม เมื่อเขามุ่งคิดพิจารณาเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้ว จะได้คำตอบมาก จะได้คำตอบตรง ถี่ถ้วนรอบครอบ คนที่มีปัญญามากเช่นนี้ชอบคิด เขาจะนั่งสมาธิได้ไม่ถึงฌาณ 4 เพราะพอจะไปถึง ก็หยุด จับเอาสิ่งที่เห็นมาคิด หรือ บางคนก็เหมือนรู้ว่าฌาณ 4 ไม่จำเป็น เพราะถ้าเข้าไปแล้ว ก็อดคิด ก็คือ ไม่เข้าฌาณ 4 โดยจริตนิสัย

คนเช่นนี้จะครุ่นคิด มาเนิ่นนาน พิจารณาทุกข์มาเนิ่นนาน พิจารณาสุขมาเนิ่นนาน พิจารณาอารณ์ดีและร้ายมาเนิ่นนาน จนรู้ถ้วนซึ่งวิถีของอารมณ์ วิถีของการใช้ความคิด วิถีของการดำรงค์กายเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต

เขาเหล่านั้นจึงเพียรสร้าง วจีกรรม กายกรรม ให้ออกมาดี แต่ในมโนกรรมนั้นกลับเห็นอยู่ว่าเลาว่ามีบางอย่าง เกิดขึ้น ผุดขึ้น แต่เนื่องจากปัญญาที่ฉับไว จับตัดขาด เพราะใช้ปัญญาพิจารณาไปว่า ถ้ามโนกรรมไม่แสดงออกมาภายนอกแล้ว ก็ถือว่าดีแล้ว และยังเห็นว่า ถ้าเอามาหยิบพิจารณา ก็เหมือนเข้าใจผลของมันดีพอแล้ว เลยไม่ยอมสาวลงไปหาเหตุ ที่ยังมี เหตุและผล ให้สักแต่ว่าตามดู ตามรู้ไป ยิ่งกว่า

เลยอยากถามท่านว่า

ถ้ากายนี้ ใจนี้ ไม่มีแล้ว สัจจะ ใช้อะไรดำเนินไป

ถ้าเทวดามี กายเขาไม่มี กรรมร้ายเขาไม่มี มีแต่กรรมดีโดยตลอดอยู่เป็นปรกติวิสัย อนุสัยใด ที่จะใช้ สัจจะ สร้าง ตัวกระทำ ดี ถ้าตอบว่า

ถ้าดีอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องทำ ก็แปลว่า เทวดา จะไปดี แน่แท้กระนั้นหรือ

 

*** สังขารต่างๆ ****

มีเพียง "มนุษย์" ที่ต้องพึ่ง... "การกระทำ"
นอกนั้น ก็ต้องพึ่ง "กรรม"...อยู่ชดใช้กรรมไป

หากตายไป... "ตัวกระทำ" จัดสรรให้ไปเกิดเป็น สัตว์
ก็ต้องใช้วิสัยอย่างสัตว์ ชดใช้กรรมแบบสัตว์ คือ ทุกข์มากกว่าสุข
จะทำบุญกุศลอย่างมนุษย์ก็ไม่ได้
หากเกิดเป็นสุนัขในที่มีคนใจบุญเลี้ยงดู ...ก็โชคดีกว่า....เกิดเป็นสุนัขข้างถนนอดมื้อ กินขยะมื้อ
เกิดเป็นสัตว์ จึงต้องพึ่งกรรม

หากตายไป.... "ตัวกระทำ" จัดสรรให้ไปเกิดเป็นเทวดา
ก็คงต้องมีวิสัยอย่างเทวดา ชดใช้กรรมแบบเทวดา คือ สุขมากกว่าทุก
และ ยังคงมีกิเลสนิสัยบางส่วนติดตัว
อยากจะหลุดพ้นไปนิพพานก็ไม่ได้ ...เพราะ ไม่มีสังขารที่จะใช้สร้างการกระทำ ตัวกระทำจึงไม่เกิด
ทั้งสัตว์และเทวดา...จึงต้องกลับไปเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง....จึงจะมีโอกาสหลุดพ้น

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

เราเข้าใจที่ท่านกล่าว

แต่ท่านอย่าได้กล่าวอย่างนั้น

เพราะไม่เช่นนั้น บางบุคคล จะเข้าใจผิด ว่า เทวดา นั้นคืออบาย ที่ไม่ควรไป เมื่อพวกเขาเห็นอย่างนั้น สัจจะที่จะทำดีบางประการ จะกระทำไม่ได้ จะพาเลิกล้มสัจจะ ที่จะละอายชั่วกลัวบาป เพราะ การละอายชั่วกลัวบาป นั้นคือหนทาง แห่ง เทวดา และภพภูมิที่สูงขึ้นไป

 

*** สุขที่แท้จริง ****

จึงเป็น "นิพพาน"
ที่สุด...ถึงที่สุด

ผู้ขยันหมั่นเพียร.... ขจัดกิเลสนิสัยด้วย "สัจจะ"
แม้ว่ายังไปไม่ถึงที่สุด...แต่ก็ไปในที่ดีแน่นอน

ขอบคุณ คุณเล่าปังที่คอยชี้นำและตักเตือน
- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

สาธุ

ท่านย่อมไม่อยู่ด้วยความประมาท

ขอให้เจริญในธรรม

 

*** อริยสัจ ๔ ... กับ .... หลักสัจจะธรรม ****

ทุกข์
....คือ "ผลตอบแทน" จาก "ตัวกระทำ" ที่เกิดจากการกระทำที่เบียดเบียน
....เกิดขึ้นเป็นเหตุการณ์ ที่ส่งผลกระทบกระเทือนจิตใจของผู้สร้างการกระทำ

สมุทัย
... คือ "นิสัยสันดาน" เป็น ต้นเหตุให้เกิดการกระทำที่เบียดเบียน