เดินธุดงค์ กับเส้นทางที่ไม่ได้โรยด้วยดอกดาวเรือง

ข้อวัตรกับการฝึกสมาธิ

วัดที่ผมอยู่จะไม่มีการสอนวิธีเเนวการทำสมาธิสักเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่จะเน้นเฉพาะข้อวัตร

เเละการฝึกเสียสละตัวตน ในส่วนของตัวผมเองส่วนใหญ่นั้นก็ลองผิดลองถูกเอง บางครั้งเพ่งผิดจนเป็นไมเกรนหลายครั้ง

การที่เราฝึกทำข้อวัตรเเนวเสียสละตัวตน ไม่ว่าจะจัดเตรียมบริขารให้กับผู้ที่บวช สอนนาค สอนห่มจีวร

นั้นก็มีผลทำให้สมาธิเข้าไวพอสมควร เเต่สายวัดป่า ท่านจะชอบให้สมาธิมันเสื่อมบ่อยๆ

โดยเฉพาะพระอาจารย์ ที่ค่อนข้างดุท่านเทศน์ที่หนึ่งสะดุ้งทั้งศาลา รวมถึงข้อวัตรที่เน้นไปในด้านรับผัสสะ

การทำสมาธิของผมนั้นไม่ได้เป็นไปเเบบราบลื่นสักเท่าใดนัก ทำได้เเล้วก็เสื่อมเป็นอยู่เช่นนี้

ในช่วงบวชเเรกๆผมมีอาการนั่งเเล้วหลับ ตอนเเรกๆผมไม่เชื่อว่าตัวเองหลับ เพราะผมนั่งไปก็ไม่รู้สึกว่าหลับ

เเต่พอมีพระหลายคนเริ่มล้อ ว่าผมนั่งหลับ เเละโยกชนิดที่ว่าหัวเกือบจะกระเเทกพื้น

ผมเริ่มไม่เเน่ใจคิดว่าตัวเองน่าจะหลับจริงๆ เพราะเเยกไม่ออกจริงๆว่ามันหลับหรือเปล่า

ผมได้เริ่มการฝืนไม่ให้นั่งเเล้วหลับ ไม่ว่าจะไม่นั่งอาสนะที่นุ่ม คือนั่งกับพื้นกระเบื้องเเล้วเอาผ้าปูเฉยๆ

นั่งขัดสมาธิเพชร ให้เวลาถึง 3 เดือนจนอาการหลับเเบบโยกจึงหายไป ปัญหาต่อมาคือการนั่งหลังไม่ตรง

ผมพยายามฝืนนั่งให้หลังตรง เพราะต้องปรับฐานกายให้ดีก่อน ไม่งั้นอาจจะมีผลเสียต่อร่างกายในระยะยาว

ใช้เวลาเดือนกว่าอาการ นั่งหลังงอจึงหายไป หลังจากนั้นจึงเริ่มปรับเข้าฐานจิต

ในเวลานั้นก็มีการทำสมาธิ จนเกิดอาการตัวพอง ใหญ่เล็ก จึงได้พยายามจำสภาวะนี้ไว้

บางครั้งน้อมเข้าสภาวะนี้ น้อมให้ตัวพองใหญ่ กว้างจนไม่มีสิ้นสุดจิตเข้าสู่ความว่างเลยก็มี

เเม้กระทั้งลืม ตา ก็มีสภาวะประหนึ่งคล้ายกับร่างกายเราใหญ่มาก จนคล้ายกับยักษ์เดินบนพื้นโลก

มีความรู้สึกว่ารวมกับสิ่งรอบๆตัว สายตาจะไม่กระพริบเหมือนปกติเลย สมาธิบางช่วงมีความโลดโผน

เเละน่าหวาดเสียว เป็นอาการเเปลกๆ ซึ่งอธิบายยากพอสมควร ในช่วงเเรกๆ พยายาม

เน้นทรงปิติ ไม่ว่าจะโยกโคลง ขนลุก น้ำตาไหล ตัวใหญ่พอง เดินอยู่ก็ทำให้เกิดสมาธิปิติ นั่งอยู่ก็ทำให้เกิดสมาธิปิติ

เเม้เเต่เวลาเหนื่อยถ้าน้อมเข้าปิติ ลมหายใจหยาบๆ จะละเอียดทันที ร่างกายก็หาเหนื่อยเเบบปลิดทิ้งด้วยเช่นกัน

การรวมจิตในร่างกายเเข็งล๊อคจนขยับไม่ได้ จนรู้สึกมีมวลหนักๆบริเวณท้อง หรือบริเวณฝ่ามือที่ประสานกัน

ซึ่งผมในช่วงเเรกๆ ได้ทรงการเหล่านี้ จนบ้างทีเกิดทิฐิมานะ จนขาดความอ่อนน้อมเลยก็มี

เพราะคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองเเน่ เพียงเเค่คิดว่าตัวเองสามารถเข้าสมาธิปิติได้ทุกเวลา

ซึ่งอาการเหล่านี้ก็ยังเป็นเพียงสมาธิขั้นที่ยังไม่สูงถึงขนาดดับว่างไปเลย ยังคงมีความคิดอยู่

จนถึงขนาดพระอาจารย์ต้องมาเตือน ทำให้ผมคิดได้ในข้อนี้ว่าความอ่อนน้อมต่อครูบาอาจารย์ เเละผู้อาวุโส

คือคุณธรรมของผู้มีปัญญา ความเเข็งกระด้างทิฐิ ถือตัวสูงนั้น ทำให้นักปฏิบัติหลงผิดออกนอกหลู่นอกทาง มาหลายรายเเล้ว

หลังจากที่ผมให้ฝึกเเละเรียนรู้ถึงความอ่อนน้อมจากการที่ได้อุปฐาก ครูบาอาจารย์อาจารย์ จิตใจรู้สึกมีความอ่อนควรมากขึ้น

น้อมเข้าอะไรก็ไวกว่าเเต่ก่อน ไม่ว่าจะวิชาความรู้อันใดก็ทำความเข้าใจได้ไว

ปกติที่วัดมีการบวชพระใหม่ทุกเดือน ผมก็เป็นคนสอนนาค ห่มจีวร เเต่พอบวชเป็นพระเเล้วผมจะยกมือไหว้เวลาพูดทันที

ความเป็นตัวตน ก็สามารถลดลงไป เมื่อมีความถือตัวถือตนน้อย ความสบายใจก็จะมีเกิดมากขึ้น

 

ปกติวันเข้าพรรษา ผมจะไปวัดเพื่อนั่งสมาธิกับพระอาจารย์ทุกวัน

เเต่เมื่อวานพิเศษหน่อย คือพระอาจารย์ใหญ่ของ พระอาจารย์มา

ท่านเก่งเรื่องการใช้สมมุติในการอธิบายธรรมมาก มีโยมคนหนึ่งถาม

พระอาจารย์ว่า การใช้อิทธิวิธี (อภิญญาทางสมาธิ) เช่นไปดูสถานที่ต่างๆ

สามารถทำให้เกิดในทุกๆคนอย่างเป็นสาธารณะได้ไหม เคยมีคนบอกว่าในอนาคตจะมี

อภิญญาที่เป็นสาธารณะ (ในโลกมนุษย์)


พระอาจารย์ได้ตอบว่า คนใช้อภิญญานั่น ทำได้จริง

ไปดูนั่นดูนี่ก็ได้ เเต่ถ้าเก่งจริงๆนะ เอาญี่ปุ่นมาอยู่ตรงหน้าเลยก็ได้ ส่วนเรื่องที่ว่าทำเป็นสาธารณะ

ต้องดูว่าพระพุทธเจ้าเกิดมากี่องค์เเล้ว เเล้วมีท่านใดทำได้ไหม พระพุทธเจ้า ประเสริฐสุดเเล้ว ทำไมยังทำไม่ได้

โยมถามต่อว่า เเล้วที่เขาว่ามันถูกไหม

พระอาจารย์ตอบว่ามัน ถูกของเขา

โยมถามต่อ เเสดงว่าเขาพูดไม่ผิดสินะคะ

พระอาจารย์ตอบ ถูกของเขา เเล้วมันถูกของโยม กับของอาตมา ไหมหล่ะ อาตมาไม่ได้อยากไปดิสเครดิตใคร

เเล้วพระอาจารย์ก็พูด ย้ำว่าท่าน ซื้อปลาคราฟ มา 4 ตัว มาให้เจ้าอาวาส

โดย ยกนิ้ว 2 นิ้ว พูดประมาณ 3 ครั้ง เเล้วก็พูดต่อว่า ช่วยๆกันเนาะ ช่วงนี้น้ำท่วม

(อุตรดิตถ์น้ำท่วม)

โยมก็หัวเราะกันทั้งศาลา (ไม่รู้ว่าผมคิดเป็นหวยคนเดียวรึเปล่า) เพราะท่านเจาะจงที่จะพูดเเบบนั้น


พอมาดู หวยออก 42 ของวันที่ 16/9/59

มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญเท่าไหร่สำหรับผม

 

น่าจะมาโพส ก่อนหวยออกนะคะ 555

 

ภูลังกา...แดนลับแล...หนองคาย

จากหนังสือ “พญานาค...เมืองลับแล !” โดยนรเศรษฐ์

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=18576

 

เเต่ในคราวที่โยมถามคือได้กันทุกคนเหมือนเล่น โซเซี่ยลเน็ตเวริค ประมาณนั้นครับ