สุดขลัง!!...สายสิญจน์ไม่ไหม้ไฟ

ขอรบกวนถามนิดนึงคะ ตอบด้วยนะคะจะไ้้ด้ตัดสินใจทันคะ คนที่จองชุดกรรมการจะได้เนื้อแร่ศักดิสิทธิหนึ่งเหรียญ ใช่เหรียญเ้จ้าสัวหน้าเดียวเนื้อแร่ศักดิสิทธิขี่นกเขาเป้าหลังฝังผงยามณีใช่หรือปล่าวคะ ถ้าไม่ใช่หนูจะได้จองเพิ่มคะ

 

ใช่แล้วจ้า เนื้อแร่ศักดิ์สิทธิ์ผสมขี้นกเขาเปล้าหลังฝังผงยาฯ

 

ใส่ทุกเนื้อมากน้อยแล้วแต่สูตรของแต่ละเนื้อ โลหะตัวไหนที่ไม่เข้ากันก็จะกลายเป็นกากออกมา

 

ขอบคุณคะ ดีใจจังเลยๆๆๆๆๆ

 

ขอบคุณคะ เข้าใจแล้วคะ

 

พระเจ้าสัว ๒ หน้ารุ่นนี้แค่ชนวนก็กินขาดแล้ว แถมสายสิญจน์ไม่ไหม้ไฟอีก

 

มากไปกว่านั้นยังจะพาไปให้หลวงพ่อหลวงปู่ที่ทรงคุณเสกอีก คอยติดตามกระทู้นี้ต่อไปแล้วกัน คอยดูว่าหลวงพ่อหลวงปู่ที่จะพาไปเสกนั้นเป็นใครบ้าง

 

จ้า หนูจะคอยติดตามจนกว่าจะถึงวันรับพระจ้า หวังว่าเกจิอาจารย์ที่จะอธิฐานจิตปลุกเสกแต่ละท่านแต่ละสำนัก คงจะไม่ทำให้ผู้มีจิตใจศัทธาผิดหวังนะจ๊ะ

 

ได้ครับหลังปีใหม่แจ้งโอนครับ

 

ขอจองเหรียญเจ้าสัวเนื้อสำริด 1 องค์ครับผม
รวมทั้งสินบวกค่าจัดส่งเป็นเท่าไหร่ครับผม

 

เหรียญเจ้าสัว หน้าเดียว เนื้อสำริดด้านหลังฝังผงยาจินดามณี บูชา 349 บาทคะ บวกค่ะจัดส่งอีก 60 บาท รวมทั้งสิ้นเป็น 409 บาทค่ะ
ถ้าโอนเงินแล้ว PM แจ้งรายละเอียดด้วยนะค่ะ

 

ต่อจากความเดิมตอนที่แล้วที่เราได้นำประวัติของหลวงปู่บุญมาเล่าให้ทุกท่านฟัง วันนี้เราจะมาพูดถึงกันต่อนะค่ะ

 

อาพาธและมรณภาพ
ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๗๑ เป็นต้นมา ซึ่งหลวงปู่บุญได้รับพระกรุณาโปรดให้เป็นพระราชาคณะที่พระพุทธวิถี นายกนั้น ท่านมีอายุได้ ๘๑ ปีแล้ว งานบริหารกิจการสงฆ์จังหวัดนครปฐมและสุพรรณบุรีที่ผ่านมาก็ได้ ดำเนินมาด้วยความเรียบร้อย กิจการศาสนาในด้านต่างๆ โดยการนำของท่านก็ประสบแต่ความเจริญรุ่งเรือง ตลอดมาด้วยดี แต่ระยะหลังๆ นี้ หลวงปู่บุญ กำลังเข้าสู่วัยชราภาพมากแล้ว สังขารก็ทรุดโทรร่วงโรยลงไปตาม วันเวลา จะเดินทางไปไหนมาไหนแต่ละครั้งก็ไม่สะดวก ท่านจึงกราบทูลขอลาออกจากคณะสงฆ์ สมเด็จพระ สังฆราชเจ้ากรมหลวงชินวรสิริวัฒน์ มีรับสั่งถามหลวงปู่ว่าเวลานี้อายุได้เท่าไร ท่านก็กราบทูลว่า ๘๑ ปีเศษ ทรงรับสั่งว่า "จงอยู่ไปก่อนเถิด"

 

ดูต่อกันเลยนะค่ะ
ท่านจึงต้องทนปฏิบัติงานต่อไปจนถึง พ.ศ. ๒๔๗๔ อายุ ๘๔ ปี ทางการคณะสงฆ์จึงเห็นเป็นการสมควร พักผ่อนเสียที โดยให้ท่านได้รับพระราชทานยศเป็นกิติมศักดิ์ จึงได้ติดต่อให้กระทรวงศึกษาธิการในสมัยนั้น นำความขึ้นกราบบังคมทูลพระกรุณาทราบฝ่าละอองธุลีพระบาท ทรงโปรดพระราชทานพระบรมราชานุญาต ให้ยกเป็นกิติมศักดิ์ หลวงปู่จึงได้พักผ่อนจากการบริหารคณะสงฆ์ คงปฏิบัติแต่กิจพระศาสนา ทำนุบำรุง พระอารามเป็นการถภายในแต่นั้นเป็นต้นมา

 

มีหลักฐานบันทึกต่อไปถึงตอนมรณภาพของหลวงปู่ไว้ว่า
ท่านเจ้าคุณไม่เห็นแก่ความยากลำบาก มุ่งทำกิจที่เป็นสาธารณประโยชน์ทางศาสนา ด้วยความเคารพ อยู่ในธรรมเป็นประมาณ ควรกล่าวว่ามีจรรยา สมกับพุทธภาษิตที่ว่า "อโมฆ ตสฺส ชีวิตา " บุคคลผู้ประพฤติ ธรรมนั้นชีวิตไม่เป็นหมัน หรืออีกนัยหนึ่งซึ่งพ้องกับภาษิตว่า ดูกรอานนท์ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาใดๆ ประพฤติธรรมสมควรธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง ปฏิบัติธรรมอยู่ ผู้นั้นเชื่อว่าเคารพนับถือบูชาแก่พระตถาคตเจ้า ด้วย การบูชาอันสูงสุดยิ่ง คือมีความเป็นอยู่ ยังหิตานุหิตประโยชน์ให้สำเร็จแก่ตนและหมู่ชนต่างๆ ชั้น ซึ่งเป็น ตัวอย่างอันดี ที่ธีรชนผู้หวังคุณงามความดี น่าจะพึงดำเนินตามต่อไปหากว่าเจ้าคุณท่านยังมีชีวิตอยู่ คงทำ ประโยชน์ซึ่งเป็นสาธารณะทางพระพุทธศาสนาอีกมาก
แต่นี่ท่านมาถึงมรณภาพเสียเมื่อวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๗๘ ตรงกับวันจันทร์ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๕ ปีชวด เวลา ๑๐.๔๕ น. โดยโรคคาพาธ ณ กุฏิของท่าน สิริรวมอายุท่านโดยปีได้ ๘๙ พรรษา ๖๗
ทั้งนี้ ก็เพราะสังขารของท่านประกอบด้วยชราภาพ จึงได้แปรปรวนยักย้ายไปตามธรรมดา ถึงแม้ว่าท่าน มรณภาพไปแล้วก็ดี คุณงามความดีซึ่งกระทำไว้ ก็ปรากฏตลอดมาจนบัดนี้ และคงปรากฏต่อไปอีกชั่วกาลนาน
มีหลักฐานบันทึกต่อไปถึงตอนมรณภาพของหลวงปู่ไว้ว่า
ท่านเจ้าคุณไม่เห็นแก่ความยากลำบาก มุ่งทำกิจที่เป็นสาธารณประโยชน์ทางศาสนา ด้วยความเคารพ อยู่ในธรรมเป็นประมาณ ควรกล่าวว่ามีจรรยา สมกับพุทธภาษิตที่ว่า "อโมฆ ตสฺส ชีวิตา " บุคคลผู้ประพฤติ ธรรมนั้นชีวิตไม่เป็นหมัน หรืออีกนัยหนึ่งซึ่งพ้องกับภาษิตว่า ดูกรอานนท์ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาใดๆ ประพฤติธรรมสมควรธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง ปฏิบัติธรรมอยู่ ผู้นั้นเชื่อว่าเคารพนับถือบูชาแก่พระตถาคตเจ้า ด้วย การบูชาอันสูงสุดยิ่ง คือมีความเป็นอยู่ ยังหิตานุหิตประโยชน์ให้สำเร็จแก่ตนและหมู่ชนต่างๆ ชั้น ซึ่งเป็น ตัวอย่างอันดี ที่ธีรชนผู้หวังคุณงามความดี น่าจะพึงดำเนินตามต่อไปหากว่าเจ้าคุณท่านยังมีชีวิตอยู่ คงทำ ประโยชน์ซึ่งเป็นสาธารณะทางพระพุทธศาสนาอีกมาก
แต่นี่ท่านมาถึงมรณภาพเสียเมื่อวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๗๘ ตรงกับวันจันทร์ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๕ ปีชวด เวลา ๑๐.๔๕ น. โดยโรคคาพาธ ณ กุฏิของท่าน สิริรวมอายุท่านโดยปีได้ ๘๙ พรรษา ๖๗
ทั้งนี้ ก็เพราะสังขารของท่านประกอบด้วยชราภาพ จึงได้แปรปรวนยักย้ายไปตามธรรมดา ถึงแม้ว่าท่าน มรณภาพไปแล้วก็ดี คุณงามความดีซึ่งกระทำไว้ ก็ปรากฏตลอดมาจนบัดนี้ และคงปรากฏต่อไปอีกชั่วกาลนาน
มีหลักฐานบันทึกต่อไปถึงตอนมรณภาพของหลวงปู่ไว้ว่า
ท่านเจ้าคุณไม่เห็นแก่ความยากลำบาก มุ่งทำกิจที่เป็นสาธารณประโยชน์ทางศาสนา ด้วยความเคารพ อยู่ในธรรมเป็นประมาณ ควรกล่าวว่ามีจรรยา สมกับพุทธภาษิตที่ว่า "อโมฆ ตสฺส ชีวิตา " บุคคลผู้ประพฤติ ธรรมนั้นชีวิตไม่เป็นหมัน หรืออีกนัยหนึ่งซึ่งพ้องกับภาษิตว่า ดูกรอานนท์ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาใดๆ ประพฤติธรรมสมควรธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง ปฏิบัติธรรมอยู่ ผู้นั้นเชื่อว่าเคารพนับถือบูชาแก่พระตถาคตเจ้า ด้วย การบูชาอันสูงสุดยิ่ง คือมีความเป็นอยู่ ยังหิตานุหิตประโยชน์ให้สำเร็จแก่ตนและหมู่ชนต่างๆ ชั้น ซึ่งเป็น ตัวอย่างอันดี ที่ธีรชนผู้หวังคุณงามความดี น่าจะพึงดำเนินตามต่อไปหากว่าเจ้าคุณท่านยังมีชีวิตอยู่ คงทำ ประโยชน์ซึ่งเป็นสาธารณะทางพระพุทธศาสนาอีกมาก
แต่นี่ท่านมาถึงมรณภาพเสียเมื่อวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๗๘ ตรงกับวันจันทร์ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๕ ปีชวด เวลา ๑๐.๔๕ น. โดยโรคคาพาธ ณ กุฏิของท่าน สิริรวมอายุท่านโดยปีได้ ๘๙ พรรษา ๖๗
ทั้งนี้ ก็เพราะสังขารของท่านประกอบด้วยชราภาพ จึงได้แปรปรวนยักย้ายไปตามธรรมดา ถึงแม้ว่าท่าน มรณภาพไปแล้วก็ดี คุณงามความดีซึ่งกระทำไว้ ก็ปรากฏตลอดมาจนบัดนี้ และคงปรากฏต่อไปอีกชั่วกาลนาน

 

เป็นอย่างไรบ้างค่ะกับประวัติของหลวงปู่บุญ คราวหน้าเราจะนำประวัติของหลวงพ่อทองอยู่ ที่เป็นหลายชายแท้ๆของหลวงปู่บุญมาเล่ากันนะค่ะ

 

ประวัติหลวง พ่อทองอยู่ วัดท่าเสา หลานชายแท้ๆของหลวงปู่บุญวัดกลางบางแก้ว

 

หลวงพ่อทองอยู่ อตฺตทีโป นั้นเดิมชื่อ ทองอยู่ โชตะมังสะ เป็นหลานชายของหลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว เกิดมื่อ วันอาทิตย์ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 2 ปีวอก ตรงกับวันที่ 17 มกราคม พุทธศักราช 2439 ณ บ้านหมู่ 2 ตำบลท่าไม้ อำเภอกระทุ่มแบน จังหวัดสมุทรสาคร (หลวงปู่บุญ ก็เกิดที่นี่ ในสมัยนั้นยังเป็นตำบลบ้านนางสาว อ.ตลาดใหม่ เมืองนครชัยศรี มณฑลนครชัยศรี ต่อมาจึงเปลี่ยนเป็นตำบลบ้านท่าไม้ อ.สามพราน จ.นครปฐม แต่ปัจจุบันนี้ ต.ท่าไม้ ได้โอนไปขึ้นกับ อ.กระทุ่มแบน จ.สุมทรสาคร) เป็นบุตรของขุนศรีบรรณสาร (ทูป โชตะมังสะ) และนางเพิ่ม โชตะมังสะ (ต่อมานามสกุลนี้ได้เปลี่ยนเป็น ศรีบรรณสาร) พอโตขึ้นพ่อและแม่ก็ได้นำไปฝากอยู่กับหลวงปู่บุญ ขนฺธโชติ เพื่ออุปัฏฐากรับใช้และเล่าเรียนหนังสือที่โรงเรียนบุญรังสฤษดิ์ วัดกลางบางแก้ว อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม

 

กระทั่งจบการศึกษามัธยมชั้นปีที่ 3 ในปีพ.ศ.2453 ( ขณะนั้นหลวงปู่บุญมีอายุ 62 ปี ) จากนั้นได้ทำงานรับราชการเป็นสมุห์บัญชี อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี ต่อมานายทองอยู่ ศรีบรรณสาร ได้สมรสกับ นางอาบ ศรีสุพรรณ มีบุตร 3 คน แต่ถึงกระนั้นก็ยังกลับมากราบหลวงปู่บุญอยู่เสมอ ด้วยว่าท่านยังฝักใฝ่ศึกษาในกรรมฐานและพุทธาคมอย่างต่อเนื่อง จนภายหลังเมื่อครอบครัวมีความมั่นคงพอสมควรแล้ว ท่านจึงได้บรรพชาอุปสมบท เมื่อวันที่ 15 มิถุนายน พุทธศักราช 2476 ณ วัดนางสาว อำเภอกระทุ่มแบน จังหวัดสมุทรสาคร โดยมี
1.พระครูถาวรสมณศักดิ์ (หลวงพ่อคง) วัดหงอนไก่ เป็นพระอุปัชฌาย์
2.พระเพี้ยน จนฺทสโร วัดนางสาว เป็นพระกรรมวาจาจารย์
3.พระสุนทร คุณชารี วัดนางสาว เป็นพระอนุสาวนาจารย์

อุปสมบทแล้วอยู่จำพรรษาที่วัดนางสาว ศึกษาจนสอบได้นักธรรมตรี โท และเอก พ.ศ.2479 เป็นครูสอนพระปริยัติธรรม สำนักวัดสุวรรณาราม ตำบลศาลายา อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม
จนปี พ.ศ.2480 พระครูถาวรสมณศักดิ์ เจ้าคณะอำเภอกระทุ่มแบน ได้ส่งหลวงพ่อทองอยู่มาเป็นเจ้าอาวาสวัดท่าเสา พอมาถึงท่านได้ร่วมกับชาวบ้านบูรณปฏิสังขรณ์จนเจริญรุ่งเรืองตามลำดับ ในด้านสมณศักดิ์ท่านได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ที่พระครูอาทรธรรมนิเทสก์ ตราบจนมรณภาพลงเมื่อวันที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2531

 

หลวงพ่อทองอยู่ในปฐมวัยนั้นได้ถูกส่งไปอยู่ปรนนิบัติรับใช้หลวงปู่บุญเพื่อเรียนหนังสือที่วัดกลางบางแก้วตั้งแต่เล็กทำให้ได้ใกล้ชิดและได้รับการอบรมให้ทำวัตรสวดมนต์นั่งสมาธิกรรมฐานจากหลวงปู่บุญจนเกิดซึมซับในเรื่องต่างๆเหล่านี้ มากไปกว่านั้น ในหลายครั้งหลายคราท่านต้องช่วยเป็นลูกมือของหลวงปู่บุญตระเตรียมสมุนไพรตัวยาตลอดจนบดปรุงยาจินดามณีตามตำรับเก่าแก่ของสมเด็จพระพนรัตน์ แห่งวัดป่าแก้ว อยุธยา โดยมีตัวยาและสรรพคุณตามบทกลอนที่กล่าวถึงว่า
“จินดามณีโอสถอันพิลาสประกอบดอกคราด ดอกจันทน์ เกสรบุษบัน เปราะหอม กำยาน โกฏสอ โกฏเขมา น้ำทองประสาน เปลือกกุ่มชลธาร กรุงเขมาเท่าๆ กัน ผสมแล้วตำบดพิมเสน ชะมด น้ำผึ้งรวงรัง กฤษณา น้ำมะนาว น้ำมะเขื่อขื่นคั้น ผสมเข้าด้วยกัน บดปั้นตากกิน เป็นยาวาสนาเลิศล้ำตำรา ในโลกแดนดิน ผู้ใดได้กินจะสวัสดิโสภิณกว่าคนทั้งหลาย พัสดุเงินทอง จักพูนกูนกองกว่าโลกหญิง ชาย นำมาบูชา อภิวาทบ่วาย ระงับอันตรายทั้งสี่กิริยา โทษหนักเท่าหนัก ถึงจักมรณา โทษน้อยถอยคราเคลื่อนคลายหายเอย"