รวบรวมคติธรรมดี ๆ มาให้อ่านกัน...

ขอบพระคุณมากค่ะ อ่านแล้วได้คิดตาม เป็นจริงอย่างที่สุด อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ สาธุ

 

อนุโมทนา สาธุ ... ดีแล้วชอบแล้ว

 

สติ เป็นแก่นของธรรม แก่นของธรรมแท้อยู่ทีสติ ให้พากัน หัดทำให้ดี
ครั้นมีสติแก่กล้าดีแล้ว ทำก็ไม่พลาด คิดก็ไม่พลาด กุศลธรรมทั้งหลายจะเกิดขึ้น
เมื่อบุคคลอยู่กับสติแล้ว สติเป็นใหญ่ สติกำลังดีแล้ว จิตมันจึงรวม เพราะสติคุ้มครองจิต

หลวงปู่ขาว อนาลโย

 

"โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม" เรื่องโลกมีแต่เรื่องยุ่งของคนอื่นทั้งนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด
เราไปแก้ไขเขาไม่ได้ ส่วนเรื่องธรรมนั้นมีที่สุด..มาจบที่ตัวเรา ให้มาไล่ดูตัวเองแก้ไขตัวเอง
ตนของตนเตือนตนด้วยตนเอง

ถ้าเป็นโลกแล้ว..จะมีแต่ส่งออกไปข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคิดสิ่งที่เป็นธรรมแล้ว
ต้องวกกลับเข้ามาหาตัวเอง เพราะธรรมแท้ย่อมเกิดในตัวของเรานี้ทั้งนั้น
รอให้แก่เฒ่า หรือจวนตัวแล้วจึงสนใจภาวนา
ก็เหมือนคนหัดว่ายน้ำเอาตอนเรือหรือแพใกล้แตก มันจะไม่ทันการณ์

หลวงปู่ดู่ พฺรหฺมโญ

 

รับฟังธรรมได้ที่นี่ครับ

http://www.kubajaophet.com/

 

​

 

ของเก่าปกปิดความจริง ตัดอดีต อนาคตลงให้หมด
จิตดิ่งอยู่ในปัจจุบัน รู้ในปัจจุบัน ละในปัจจุบัน
ทำในปัจจุบัน แจ้งอยู่ในปัจจุบัน
ไม่มีสติ ไม่มีปัญญา ไม่มีความเพียร ไม่มีความสำเร็จ

หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ
​

 

ทำไมเกิดมาไม่เหมือนกันล่ะ..
ไม่เหมือนกันคือ "ความประพฤติ"
ผู้นี้เขาประพฤติดี เขามีการรักษาศีล มีการให้ทาน มีการสดับรับฟัง
เขาจึงมีปัญญาดี มีการศึกษาเล่าเรียนดี
อยู่ไหนก็มีแต่กรรมดี

หลวงปู่ขาว อนาลโย​

 

การคลี่คลาย คือ การเปิดดูหัวของกิเลสนั่นเอง
มันหลบ มันซ่อน มันยึด มันถืออยู่ตรงไหน
มันยึด มันถือว่าอันไหนสวย อันไหนงาม
ธรรมะฟาดเข้าไป ๆ มันสวยที่ไหน มันงามที่ไหน

หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน
​

 

บุญกุศลนั้นก็ไม่ใช่อื่นไกล...
ก็ได้แก่ทานบารมี ศีลบารมี ภาวนาบารมีนี้แหละ
ทานก็รู้อยู่แล้ว คือการ "สละ" หรือการละ การวาง
ผู้ใดละมาก วางได้มาก ก็เป็นผลานิสงส์มาก
ผู้ใดวางได้น้อย ละได้น้อย ก็มีผลานิสงส์น้อย

หลวงปู่ฝั้น อาจาโร
​

 

ความสุข หรือ ความทุกข์

บางครั้งอยู่ที่..'ท่าที'..ในการเผชิญของเราเป็นสำคัญ

ถ้า..'รู้เท่าทัน'..สิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างมีสติ

ทุกข์ อาจกลายเป็น..สุข..

ปัญหา อาจกลายเป็น..ปัญญา..

วิกฤติ อาจถูกแปรเป็น..โอกาส ..


ว.วชิรเมธี

 

จิตปรุงกิเลส และกิเลสปรุงจิต (หลวงปู่ดุลย์ อตุโล)

“ จิตปรุงกิเลส คือ การที่จิตบังคับให้กาย วาจา ใจ
กระทำสิ่งภายนอกให้มี ให้เป็น ให้ดี ให้เลว ให้เกิดวิบากได้แล้ว
ยึดติดอยู่ว่านั่นเป็นตัว นั่นเป็นตน ของเรา ของเขา

กิเลสปรุงจิต คือ การที่สิ่งภายนอกเข้ามาทำให้จิตเป็นไปตามอำนาจของมัน
แล้วยึดว่ามีตัว มีตนอยู่ สำคัญผิดจากความเป็นจริงอยู่ร่ำไป”

<!-- / message --><!-- sig -->

 

<TABLE cellSpacing=1 cellPadding=0 width=550 align=center ="#eeeeee"><TBODY><TR><TD height=22 ="#ff9933">เหนื่อยก็ไม่พัก หนักก็ไม่วาง</TD></TR><TR><TD height=22 ="#ffcc66">โ ด ย : ( หลวงพ่อชา สุภัทโท ) วัดหนองป่าพง จังหวัดอุบลราชธานี </TD></TR></TBODY></TABLE>



โลกนี้มันก็สม่ำเสมอดีอยู่หรอก ที่มันไม่สม่ำเสมอนั้น เพราะจิตของเราหลงไปอุปาทานมั่นหมายมัน เสียแล้วเช่นต้นไม้ในป่านี้แหละ ต้นนี้มันโตไป ต้นนี้มันเล็กไป ต้นนี้มันสูงไปต้นนี้มันเตี้ยไป นี่เราก็พูดแต่เรื่องของเรา ต้นไม้มันก็ไม่ว่าของมันยาวหรือสั้น มันก็เป็นของมันอยู่อย่างนั้นอารมณ์ เกิดมาจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มันก็เป็นอยู่ของมัน อยู่อย่างนั้น ถ้าจิตมันรู้เรื่องแล้วก็ปล่อย ๆ มันไป ทางตาก็ดี ทางหูก็ดี ทางจมูกก็ดี ทางลิ้นก็ดี ทางกายก็ดี ทางใจก็ดี ถ้าเห็นสภาพมันเป็นอย่างนั้น มันก็ปล่อย รับรู้แล้วมันก็ปล่อย อารมณ์ทั้งหลายนั้น มันก็เสมอกัน ไม่มีอะไรดี ไม่มีอะไรชั่ว มันจะดี หรือมันจะชั่ว

ก็เพราะเราไปมีอุปาทาน มั่นหมายมันเท่านั้นตัวอารมณ์มัน เป็นอยู่อย่าง นั้นของมันถูกสมมติขึ้นมาในจิตใจของเรา เราก็ไปสำคัญมั่นหมายว่า มันเป็นที่จิตอย่างนั้น จากนั้นเราไปแบกมัน มันก็หนัก ความหนักนั้นก็ทำ ให้เกิดทุกข์ขึ้นมา ทีนี้จะวางก็วางไม่ได้... ทำไมจึงวางไม่ได้? ก็เพราะนึกว่า ของหนักนั้นมันดี คิดว่าวางแล้ว มันจะไม่ได้ดี จึงไม่ยอมวางมัน อย่างบุรุษคนหนึ่งแบกต้นไม้มาถามว่าหนักไหม? หนักก็วางมันเสียที่นี่ เขาไม่ยอมวาง เพราะกลัวจะไม่ได้
สิ่งที่ได้จากการวางนั้นมีอยู่ แต่เขาไม่เห็น... มันก็แบกไป ดันไปจนกว่าจะตายนั่นเอง