เรื่องของคุณป้าท่านนึง

“ป้าเป็นคนสุราษฎร์ธานี พอแต่งงานกับแฟน เลยย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ แต่เราไม่มีลูกให้เขา อยู่ไปสักพักเลยเลิกกัน เราจับมือเลิกกันดีๆ นะ ไม่ได้โกรธกัน หลังจากนั้น ป้าไปทำงานร้านอาหาร เป็นแม่ครัวอยู่เกือบสิบปี เกิดผิดใจกับเพื่อนร่วมงาน เรานิสัยไม่ดีอย่างหนึ่งคือใจร้อน เลยออก แล้วย้ายไปอยู่ร้านอาหารในโรงงานปลากระป๋องที่มหาชัย ทำกับข้าวเหมือนเดิม อยู่ที่นั่นเกือบสองปี จนวันหนึ่งไปมีปัญหากับพนักงาน เขาให้ป้าขอโทษ แต่เราไม่ยอม เลยดึงบัตรคืนเขา แล้วออกมาเลย

“พอออกจากโรงงาน เราก็มาอยู่ที่นี่ มาใหม่ๆ ก็นั่งเฉยๆ วันหนึ่งมีคนชวนเราคัดกระดาษ แยกขวดพลาสติก-ขวดแก้ว เราก็คิด ถ้านั่งเฉยๆ เงินไม่มาหรอก เลยตัดสินใจช่วยเขา ตอนนั้นได้วันละร้อย ทำมาเป็นสิบปี จนป้าขึ้นเรียงของบนรถได้เองแล้ว ตอนนี้ได้วันละสามร้อย ถ้าของราคาลง เถ้าแก่ก็ให้ลดลงบ้าง หรือถ้าไม่มีงาน บางทีเขาก็ยังให้เงินไว้กินข้าว”

“ป้าตั้งใจจะอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ เลยหรือเปล่า”

“ป้าก็ไม่รู้ เดี๋ยวป้าบอกว่า จะอยู่ไปเรื่อยๆ กลับมาก็อาจไม่เจอแล้ว (เงียบคิด) เมื่อก่อนป้าเคยคิด ‘ทำไมเรามาอยู่แบบนี้ได้’ บางคนบอกว่า เป็นเพราะดวง แต่ไม่ใช่หรอก เป็นเพราะเราทำตัวเองทั้งนั้นแหละ ถ้าถามว่าจะกลับสุราษฎร์ฯ ไหม ป้าไม่กลับ เราไม่มีเงินมีทอง กลับไปให้ญาติดูถูกเหรอ แต่สภาพแบบนี้ ถ้าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งขึ้นมานะ รับรอง ญาติเพียบขึ้นมาทันที”