ร่วมเป็นเจ้าภาพบวชพระหมู่71รูป ถวายเป็นพระราชกุศลเเด่สมเด็จพระเทพ 18-19ธค.67 วัดป่าบ้านตาด อุดรธานี

⛩️วันที่ ๑๙ ธันวาคม
ก็จะมีการบวชเฉลิมพระเกียรติของสมเด็จพระเทพ ๗๑ รูป แต่ก็จะมาอบรม มาฝึกนาคอยู่ที่วัดป่าบ้านตาด แล้วก็บวชในวันที่ ๑๗ ธันวาคม หลังจากนั้นก็แยกย้ายไปตามวัดที่จัดไว้ แต่จะอยู่บวชพระที่วัดป่าบ้านตาดเรา ๑๗ รูป แล้วก็แยกไปที่วัดบ้านจิกส่วนหนึ่ง ที่วัดป่าโนนนิเวศน์ส่วนหนึ่ง แยกไปที่เราจัดไป เพราะถ้าอยู่รวมในที่เดียวมันรับไม่ไหว

ปีนี้สมเด็จพระเทพเฉลิมพระชนพรรษา ๗๐ พรรษา ก็เป็นการเฉลิมพระเกียรติพระองค์ท่าน เพราะว่าในโรงเรียนที่อยู่ในพระอุปถัมภ์ของสมเด็จพระเทพมี ๗๐ โรง ก็มาอยากจะได้บวชก็เลยว่าเอา…ให้โควต้าโรงเรียนละ ๑ คน ไปคัดเลือก ไปฝึก ไปฝนอบรมมา

#ถ้ามาบวชเล่นๆ มาเหลาะๆแหละๆ โลๆ เลๆ ไม่เอาเด้นิมันหนักศาสนา มันหนักวัดวาศาสนา #วัดวาไม่ใช่ถังขยะ ที่จะเอาแบบคนก่อนนี้

คนแต่ก่อนนี้เวลาลูกหลานดื้อๆ ว่าไง…ตัดหางปล่อยวัดใช่ไหมละ เนี้ยพวกเราก็อยากได้พระที่ดี อยากได้พระที่เรียบร้อย #แต่เวลาลูกที่ดีลูกที่เรียบร้อยแล้วหวงแหนไว้ เก็บไว้

#แต่ลูกที่มันดื้อด้าน ไม่เอาอ่าวไม่เอาอะไรต่ออะไร โยนเข้ามาวัด ก็เลยวัดเหมือนกับถังขยะ

แล้วเป็นแบบนั้นเราจะหาพระที่ดีๆได้ยังไงอ่ะ …ใช่ไหม ก็เราเอาแต่คนไม่ดีเข้ามาบวช แต่ส่วนคนดีๆล่ะหวงไว้ในบ้านมันก็ไม่ถูกต้อง #เราอยากได้พระที่ดี เราก็ต้องเอาคนที่ดีมาบวช

เพราะฉะนั้นจึงบอกว่าเข้ามา เราต้องไปคัดเลือกเข้ามานะ ไม่ใช่ว่าอะไร เอาพวกขี้เหล้าเมายา ขี้ฝิ่นกินกัญชาโยนเข้ามาในวัด ขี้คุกขี้ตารางจนคุกตารางเขาก็ไม่เอาแล้ว เขารับไม่ไหว ก็โยนเข้าไปในวัด ให้วัดไปรับผิดชอบ วัดจะไปรับผิดชอบไหวหรือยังไง

ขนาดเค้ามีไม้ มีปืน มีผา มีมีด ไปอบรมไปข่มขู่เขายังอบรมไม่ไหวเลย ยังฝึกเอาไม่ไหวเลย แล้ววัดแต่มีอะไร มีแต่ปากอย่างเดียว จะไปอบรมไหวยังไง

เพราะฉะนั้นเอาคนดีๆมาสิ จะอบรมให้ดู นี่เอาแต่คนดื้อๆด้านๆเอามาให้อบรม มันก็เกินกำลังของเราที่จะอบรมเหมือนกันนั่นแหละใช่ไหม

แต่บางคนก็บอกโอ้ย…หลวงพ่อก็ดูสิ #พระองคุลีมาลฆ่าคนเป็นว่าเล่นยังอบรมได้ อ้าว….มาดูพื้นฐานของพระองคุลีมาล พื้นฐานพระองคุลีมาลเนี่ยเป็นคนดีขนาดไหนละ ดีจนสุดยอดเลยละ ดีจนสุดยอด เก่งจนสุดยอด

แต่เพราะความดีของท่าน ความเก่งของท่านนี่แหละก็เลยทำให้คนรอบด้านอิจฉา อิจฉาก็เลยไปใส่ร้ายไปหาทางกลั่นแกล้ง หาทางกลั่นแกล้งจะฆ่าท่าน จะทำลายท่านนี้ได้ ก็เลยไปยุแหย่อาจารย์ทิศาปาโมกข์ เพราะไปเรียนอยู่กับอาจารย์ทิศาปาโมกข์ที่เมืองตักศิลา ไปเรียนก็เก่งกว่าคนอื่นเขา อุปัฏฐากดูแลครูบาอาจารย์ก็ดีกว่าคนอื่นเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรียกว่าการกระทำมาแล้วเนี่ยทำดีกว่าคนอื่นกันทั้งนั้นแหละ เรียบร้อยจนเป็นที่รัก เป็นที่รักของทุกคน เป็นที่รักของครูบาอาจารย์

เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วไอ้พวกเพื่อนๆพวกลูกศิษย์ลูกหานั่นก็อิจฉา อิจฉาเพราะว่าเห็นว่าองคุลิมาลเป็นที่รักของคนนู้นคนนี้ เป็นที่รักของครูบาอาจารย์ เป็นที่รักอะไรต่ออะไรไปก็อิจฉาอยากจะทำลาย ผลที่สุดก็เป็นเป่าหู ไปยุแหย่อาจารย์ แต่ละวันๆ คนนั้นก็ยุแหย่หน่อย คนนี้ก็ยุแหย่หน่อย คนนู้นไปใส่ร้ายหน่อย คนนี้ไปใส่ร้ายหน่อย รวมหัวกันไปใส่ร้ายให้อาจารย์เข้าใจผิด เข้าใจผิดว่าองคุลิมาลเนี่ยที่มาทำดีกับอาจารย์ก็หวังจะใกล้ชิดสนิทสนม เพื่อจะฆ่าอาจารย์ เพื่อจะทำลายอาจารย์อะไรต่ออะไรก็ยุแหย่ไปต่างๆนานา

จนกระทั่งอาจารย์ก็หลงเชื่อ หลงเชื่อในการถูกยุแหย่ เอ้า…พอหลงเชื่ออย่างนั้นแล้วจะทำลายองคุลิมาลละที่นี้ องคุลิมาลอะไรก็เรียนเก่ง อะไรก็เก่งเสียทุกอย่างจะทำลายก็ไม่ใช่ของง่ายเด้ทีนี้ จะฆ่าก็ไม่ได้เพราะองคุลิมาลเก่งกว่าแล้ว

ผลที่สุดก็เลยออกอุบาย ออกอุบายบอกว่าองคุลิมาลเนี้ยเรียนอะไรต่ออะไรก็เรียนมาแล้ว แต่ยังขาดวิชาอยู่วิชาหนึ่ง คือ วิชาอมตะมนต์ วิชาไม่ตาย ถ้าเรียนจบอันนี้แล้วเนี้ยจะอยู่ยั่งยืนเลย ไม่มีใครสามารถทำลาย ไม่มีใครสามารถฆ่าได้เลย ก็บอกองคุลิมาลอย่างนั้น องคุลิมาลก็อยากจะเรียนวิชาอมตะมนต์นี้ แต่วิชาอมตะมนต์นิจะเรียนได้ต้องไปฆ่าคนให้ได้ถึงพันคนเสียก่อนถึงจะเรียนได้ ถ้าฆ่าคนไม่ถึงพันคนเนี้ยยังเรียนไม่ได้ ก็ยุแหย่องคุลิมาลก็อยากจะเรียนก็เลยต้องออกไปฆ่าคน ฆ่าไป ฆ่าไปเรื่อยๆเรื่อยๆนับจำไว้ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ พอไปๆมาๆ บางทีสะดุดอะไรล้มไปก็ลืมแล้วตัวเองฆ่ามาแล้วกี่คนน้อ ก็นับหนึ่งใหม่อีกพอไปๆมาๆ ฆ่าไปนับๆไป ก็ลืมอีก ก็ต้องนับหนึ่งใหม่อีก

ผลที่สุดโอ้…แบบนี้ไม่ได้แล้ว ไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว ก็เลยพอฆ่าแล้วก็ตัดนิ้ว ตัดนิ้วมาแขวนคอไว้ ก็เลยเรียกว่า องคุลิมาล ผู้มีนิ้วเป็นเหมือนสร้อยสังวาลย์ พวงมาลัยคล้องคอแบบนั้นน่ะ ทีนี้องคุลิมาลก็ฆ่าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเป็นที่ร่ำลือ เป็นที่กลัวเกรงของคนทั่วไป ใครเห็นเงาขององคุลิมาลก็วิ่งหนีกันไปหมด องคุลิมาลก็ฆ่าไปเรื่อยๆจนกระทั่งได้ ๙๙๙ คนแล้ว เหลือขาดอีกคนหนึ่ง แต่หาคนไม่ได้เลยเพราะตอนนี้คนได้ข่าวองคุลิมาลอยู่ที่ไหน ก็หลบหลีกเลี่ยงไปหมด ซุกซ่อนไปหมด หรือเห็นองคุลิมาลก็หนีไปหมด ทีนี้องคุลิมาลก็หาอีกคนเดียวก็หาไม่ได้ ตระเวนหาที่ไหนกว่าหาไม่ได้ หาไม่เจอ คนมันไปหลบหลีกไปแอบหมด

พอต่อมา ข่าวขององคุลิมาลที่สร้างความเดือดร้อน ฆ่าฟันผู้คนอะไรมากมายก่ายกองจนเป็นที่กลัวเกรงของประชาชนทั่วไป พอเป็นอย่างนี้แล้วพระเจ้าปเสนทิโกศลเลยยกกองทับ ยกกองทหารมาเพื่อจะมาจับองคุลิมาล เพื่อจะมาฆ่าองคุลิมาล แต่ที่นี้องคุลิมาลเหลืออยู่คนเดียวแล้ว ก็คิดเห็นถึงแต่แม่ของตนเอง เพราะแม่ของตัวเองก็คงจะไม่กลัวลูกใช่ไหมละ แม่ก็คงไม่กลัวลูก ก็คงจะไปหาแม่ ฆ่าแม่ได้ใช่ไหมละ ก็เลยมุ่งหน้าจะไปฆ่าแม่ เพราะว่าหาคนไม่ได้แล้ว คิดว่าเหลือแต่แม่นี่แหละตอนนี้

ส่วนแม่ก็ได้ข่าวว่าพระเจ้าปเสนทิโกศลยกกองทหารมาจะมาจับองคุลิมาล จะมาฆ่าองคุลิมาล แม่ด้วยความรักความห่วงองคุลิมาลกลัวจะถูกฆ่า กลัวจะถูกจับเสียก่อน ก็รีบมาแจ้งข่าวองคุลิมาล ก็เดินมาเพื่อมาค้นหา มาตามหาเพื่อจะแจ้งข่าวองคุลิมาลว่าพระเจ้าปเสนทิโกศลนี้ยกกองทหารมา จะมาฆ่า มาจับแล้ว ให้หนีซะ แม่ก็มาหาองคุลิมาล องคุลิมาลก็ไปหาแม่ พระเจ้าปเสนทิโกศลก็ยกกองทหารมาจะมาฆ่าองคุลิมาล

พอดีในวันนั้น พอใกล้สว่างพระพุทธเจ้า #พระองค์ก็เพ่งฌาน ตรวจดูความเป็นไปของสัตว์โลกก็มาได้องคุลิมาลนี่แหละเข้ามาในข่ายพระฌานของพระองค์ ว่าองคุลิมาลเนี่ยเป็นผู้สร้างบารมีมาเต็มเปี่ยมแล้ว แต่ด้วยความหลงผิดขององคุลิมาล แต่ด้วยความที่ได้สร้างบารมีมาจนเต็มเปี่ยมแล้ว ถ้าหากมีผู้แนะนำธรรมะ ก็จะบานได้เปรียบเหมือนดอกบัวที่พ้นผืนน้ำขึ้นมาคอยแสงอาทิตย์เท่านั้นแหละ

พอแสงอาทิตย์ทอมาดอกบัวก็บาน ก็เปรียบเหมือนประดุจเหมือนกับองคุลิมาลเช่นกัน แต่ถ้าองคุลิมาลไปฆ่าแม่เสียก่อน องคุลิมาลก็จะไม่มีโอกาสได้ปฏิบัติเลย หรือถ้าพระเจ้าปเสนทิโกศลมาเจอเสียก่อนเขาก็จะถูกพระเจ้าปเสนทิโกศลฆ่าอีกเหมือนกัน พอเป็นอย่างนั้นแล้ว พระพุทธเจ้าก็เล็งเห็นเข้าข่ายพระฌานของพระองค์ เห็นถึงบารมีขององคุลิมาล ก็เลยรีบเสด็จไปโปรดองคุลิมาล

พอเสด็จไปถึงพบองคุลิมาล องคุลิมาลก็ดีใจล่ะ โอ้…มาเจอสมณะนี้ ฆ่าสมณะนี้แหละดี จะได้ไม่ต้องไปฆ่าแม่ของตัวเอง ก็ชักดาบเอามาวิ่งไล่พระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็เพียงแค่เดินธรรมดา เดินธรรมดา แต่องคุลิมาลวิ่งตามขนาดไหนก็วิ่งไม่ทันพระพุทธเจ้า ด้วยอภินิหาร ด้วยพระบารมีของพระพุทธเจ้า องคุลิมาลวิ่งอย่างไรๆก็ไม่ทันพระพุทธเจ้า

องคุลิมาลตะโกนเรียก สมณะเจ้าจงหยุดเสีย เจ้าจงหยุดเสีย พระพุทธเจ้าบอก เราหยุดแล้ว แต่มีแต่ท่านนั้นแหละไม่หยุด องคุลิมาลก็ตะคอกใส่อีก ท่านว่าหยุดยังไง ท่านมาโกหก ท่านหยุดยังไง ท่านยังเดินอยู่ ยังมาว่าหยุด ท่านมาโกหกได้ยังไง

พระพุทธเจ้าบอก เราหยุดทำบาปแล้ว แต่ท่านยังไม่หยุด พอพูดอย่างนี้เท่านั้นแหละองคุลิมาลก็สะดุดใจ เอ๊ะ… การฆ่ามาแต่ก่อนนี้ไม่เคยคิดถึงเรื่องบาปเลย เพราะองคุลิมาลท่านเป็นคนดิบคนดีมาแต่ตั้งแต่เกิด มีแต่หาบุญหากุศล มีแต่สร้างบุญสร้างกุศลสร้างบารมี ไม่เคยสร้างบาป จนลืมคำว่าบาปไป แต่พอมาฆ่าคนด้วยความหลงผิดเพราะเชื่ออาจารย์ของตนเอง

พอพระพุทธเจ้ามาสะกิดใจเท่านั้นแหละว่าท่านยังไม่หยุดทำบาป องคุลิมาลก็เลยสะดุดใจ พอสะดุดใจถึงเรื่องบาปก็เลยน้อมจิตน้อมใจลงมาฟังธรรมของพระพุทธเจ้า พอฟังธรรมของพระพุทธเจ้าจบเท่านั้น รู้ถึงบุญถึงบาป ถึงความถูกถึงความผิดต่างๆทั้งหลาย

วางดาบลงขอพระพุทธเจ้าบวช พระพุทธเจ้าก็อนุญาตให้บวช

พอบวชแล้วก็ไปบิณฑบาต ผู้คนเห็นรู้ก็แต่แทนที่จะให้ข้าวให้น้ำ กลับให้ก้อนหินก้อนอิฐ เขวี้ยงหัวเอา เขวี้ยงหัวเอาจนหัวร้างข้างแตก องคุลิมาลบิณฑบาตก็ไม่ได้อะไรเลยได้แต่หัวร้างข้างแตกกลับมา พระพุทธเจ้าก็ให้ใช้ขันติความอดทน ก็อดทนมาเรื่อยๆ มาบิณฑบาตผู้คนก็หลบหนี วิ่งหนีอะไรต่ออะไร แอบได้ที่แล้วก็เขวี้ยงหิน เขวี้ยงไม้เข้ามาใส่อะไรต่ออะไรต่างๆ องคุลิมาลก็ก็ใช้ความอดทนมา พากเพียรในการประพฤติปฏิบัติมาตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่งองคุลีมาลออกไปบิณฑบาต พอบิณฑบาตผู้คนเห็น แค่เห็นเงาวิ่งหนีแล้ว พอดีในวันนั้นก็มีหญิงท้องแก่ ใกล้คลอด พอเห็นองคุลิมาลด้วยความตกใจ ก็วิ่งหนีองคุลิมาลจะเข้าบ้าน ประตูของตนเองก็ปิด เลยมุดรั้วเข้าไป มุดรั้วเข้าไปตัวเข้าไปได้ แต่มันไปติดท้อง เพราะท้องมันใหญ่ ดิ้นกระแด่วกระแด่วอยู่ริมรั้ว

องคุลิมาลก็เดินเข้ามาถึงหญิงท้องแก่คนนั้น แล้วก็ยืนนิ่งอยู่และกล่าวสัจจะวาจาออกมา

“#ยโตหัง ภคินี อริยายะ ชาติยา ชาโต นาภิชา นามิ สัญจิจจะ ปาณัง ชีวิตา โวโรเปตา เตนะ สัจเจนะ โสตภิเต โหตุ โสตภิ คัพภัสสะ”

#ดูก่อนน้องหญิง นับตั้งแต่อาตมาภาพ เกิดขึ้นมาในชาติอริยกะ อาตมาไม่เคยทำบาป ไม่เคยเบียดเบียนสัตว์หรือแม้กระทั่งคิด ด้วยสัจจะวาจานี้ ขอน้องหญิงและครรภ์ของน้องหญิง จงเจริญเถิด พอองคุลิมาลกล่าวว่าจบเท่านั้นแหละ หญิงสาวนั้นก็คลอดลูกออกมา ลูกก็แข็งแรงสมบูรณ์ แม่ก็แข็งแรงสมบูรณ์ ไม่มีความทุกข์ทรมานไม่มีความเจ็บปวดอะไรต่ออะไร มีแต่ความสมบูรณ์มีแต่ความเจริญ

นี้แหละบารมีขององคุลิมาล เพราะฉะนั้นองคุลิมาลเนี่ยมาบวชเพราะความเป็นคนดี ไม่ใช่คนโหดเหี้ยมโดยสันดานนะ แต่ที่ทุกวันนี้เราได้เข้ามานี้ พวกเกเร พวกขี้เหล้าเมายา ขี้คุกขี้ตาราง นั้นมันโดยใช้สันดานนะ มันแตกต่างกัน

เพราะฉะนั้นยังไงก็ตาม ส่งลูกส่งหลานเข้ามาอย่าเอาแต่คนดื้อรั้น คนดื้อด้าน คนไม่เอาอ่าวอะไรต่ออะไร โดนตัดหางปล่อยวัดนั้นนะ เราก็อยากจะได้พระที่ดี พระที่ดี พระที่ดีก็เอาคนที่ดีมาบวชสิ เราก็ได้คนที่ดีอย่างแน่นอนเลย จะไปเปรียบเทียบกับองคุลิมาล โอ้…มันแตกต่างกันขนาดไหนล่ะ องคุลิมาลดีมาโดยสันดาน ดีมาโดยพื้นฐาน แต่ความเหี้ยมโหดนั้น ไม่ใช่เหี้ยมโหดมาโดยสันดานแต่ด้วยความเข้าใจผิด

แต่คนที่มาเป็นพระแล้วเหลวไหล โลเล เกะกะนักเลงอะไรต่ออะไรมาต่างๆนานาเนี่ย นี่มันติดมาโดยสันดาน พอมาแล้วเข้ามาวัดก็สร้างความเดือดร้อนให้กับพระที่ท่านตั้งอกตั้งใจอยู่ประพฤติปฏิบัติ ตั้งอกตั้งใจที่จะประพฤติปฏิบัติ ตั้งใจที่จะชำระกิเลสในหัวจิตหัวใจของตนเอง พอได้พวกเกเรเกตุงเข้ามาบวช ได้พวกขี้เหล้าเมายาเข้ามาบวชมันก็เกะกะเกเร เอานักเลงมาใส่

ผลที่สุดก็เลย #วัดแทนที่จะมีความสงบสุข กลับมีแต่ความวุ่นวาย เผลอๆไปเป็นสนามมวยซะอีก

อันนี้การที่บุคคลจะเข้ามาบวชก็ต้องขออนุญาตคัดเลือก คัดเลือกดู เคี่ยวเข็ญ ไม่เอาประเภทที่เกเรตุงเพราะวัดมันไม่ใช่ถังขยะ จะเอาแต่ของเน่าของเหม็นมาโยนใส่ถังขยะอันนี้มันไม่ถูกต้อง เพราะฉะนั้นเราก็เลยอนุญาตให้ว่าไปคัดเลือกมา คัดเลือกมาโรงเรียนนึง หรือหมู่บ้านนึงที่โรงเรียนอยู่นั่นแหละ คัดมา อนุญาตให้คัดเลือกมา ให้โคต้าละ ๑ คน ก็มี ๗๐กว่าโรง ๗๐ กว่าแห่ง ก็ให้แห่งละ ๑ คน รวมเป็น ๗๑ คน ก็คิดว่า เข้าใจว่า ค่อยข้างมั่นใจว่าคงจะได้คนดีเข้ามาบวช

#เมื่อได้คนดีที่เขามาบวช ถ้าเขาอยู่ในศาสนา เขาจะเป็นพระที่ดี ที่หน้ากราบไหว้ หน้าทำบุญด้วย เป็นเนื้อนาบุญของโลก แม้เขาไม่ได้อยู่ในศาสนา เขาสิกขาลาเพศไปเขาก็จะเป็นกำลังให้แก่วัดแก่ศาสนาต่อไป….
คัดจากส่วนหนึ่งในพระธรรมเทศนา:
หลวงพ่อสุธรรม สุธัมโม
วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี

https://www.facebook.com/share/p/18Lxat87sE/

 

ขอร่วมบุญครับ สาธุ