"ภาวนา เพราะกลัวผี" (หลวงปู่ฝั้น อาจาโร)

.
"ภาวนา เพราะกลัวผี"

" .. มีตอนหนึ่งท่านพระอาจารยได้เล่าให้ผู้เขียนฟังว่า "ท่านได้ออกธุดงค์ไปทาง อำเภอบ้านผือ จังหวัดอุดรธานีได้ไปพักบำเพ็ญภาวนาอยู่ที่ป่า" ระหว่างบ้านแห่งหนึ่ง เป็นบ้านหนองดอง หรืออะไรนี้แหละถ้าผู้เขียนจำไม่ผิด "ในบ้านนั้นมีผู้หญิงวัยกลางคน คนหนึ่งชื่อนางคำภู"

เธอมีความเลื่อมใสในพระอาจารย์ฝั้น "ได้ออกไปทำบุญและฟังธรรม ท่านพรํ่าสอนอบรมทุกวัน เธอมีนิสัยเป็นคนกลัวผีหลอกมาก" เวลาคํ่าคืน ถ้าได้ยินเสียงอะไรผิดแปลก "ก็เกิดสะดุ้งหวาดกลัวว่าผีหลอก"

พระอาจารย์ท่าน "พยายามสอนให้เธอนั่งภาวนา เธอไม่กล้านั่งภาวนาโดยคิดว่า ถ้าเรานั่งแล้วเกิดเห็นผี ปรากฏขึ้นมา เดี๋ยวเป็นบ้า เพราะรักษาจิตไม่อยู่" ท่านสอนเท่าไรก็ไม่อยากจะทำ ท่านอาจารย์ก็พยายามสอนทุกวัน "อยู่มาวันหนึ่ง เธอจึงตัดสินใจนั่งภาวนาทดลองดู"

เพราะมาคำนึงว่า "พระอาจารย์ท่านมีความเมตตา ได้มาอยู่สั่งสอนอนุเคราะห์เรา ท่านสอนชวนให้เราไหว้พระแล้วนั่งภาวนาทุกวัน ๆ ๆ เป็นอะไรก็ให้มันรู้" คืนนี้แหละเราต้องนั่งให้ได้ คํ่าคืนนั้น "เธอเข้าห้องสวดมนต์ไหว้พระ สวดมนต์แผ่เมตตาสัตว์"

แล้วเริ่มอธิษฐานจิต "คิดบริกรรมทำภาวนา ระลึก พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆพุทโธธมโม สังโฆ ๓จบแล้ว ให้ระลึกพุทโธ ๆ ๆ ๆ คำเดียว" เธอมีความเพียร "อดทนนั่งได้นานพอสมควร เวลาออกจากสมาธิแล้ว เธอรู้ลึกมีความสบาย เบากาย เบาใจตั้งแต่วันนั้นมาเธอก็นั่งภาวนาต่อ ๆ มาทุกวัน"

มีวันหนึ่งเธอนั่งภาวนาไปสักพักหนึ่ง "จิตก็เริ่มสงบรวมลงไปสักหน่อย ก็เกิด นิมิตเห็นคนตายนอนอยู่ตรงหน้า นึกกลัว พอเตรียมตัวจะลุกขึ้น ผีก็เลื่อนมานอน ทับขาอยู่บนตักไว้ ลุกขึ้นไม่ได้" จนใจกำลังคิดหาริธีแกํไข "ในทันทีทันใดนั้นเอง ผีก็กลับกลายหายเข้าไปในร่างตัวของเธอเอง เกิดมีความสว่างไสว มองเห็นหัวใจ ของเธอเองสว่างไสวใสสะอาด"

เธอสามารถเห็นจิตใจใคร ๆ เป็นอย่างไรเธอรู้หมด "รู้ถึงใจของสัตว์เดียรัจฉานตลอดถึงวิญญาณของสัตวในกามภูมิ จิตที่เคยมีความกลัว กลับหายกลายมาเป็นจิตกล้า" หาผีตัวไหนที่จะก่อกวนหลอกให้หลงกลัวไม่มีอีกแล้ว "เธอมีความสงบสุข เบาสบาย อิ่มเอิบอยู่ด้วยความปีติตลอดคืน"

พอรุ่งเข้าวันใหม่ เวลาตอนบ่ายเธอออกไปฟังเทศน์ของพระอาจารย์เช่นเคย ท่านพระอาจารย์ได้สังเกตอากัปกิริยาตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้ามา "มีหน้าตาเบิกบาน เปล่งปลั่ง มีสดิสำรวมนิ่มนวลนอบน้อม" ตาแหลมคม จิตเที่ยงตรงองอาจ กิริยา อาการผิดเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก

เวลานั้นท่านพระอาจารย์ "เป็นไข้มีอาการ ไม่สบายมาก แต่ท่านพยายามทำใจให้เข้มแข็ง แสดงเหมือนกับท่านไม่ได้เป็นอะไร" ออกมานั่งพูดจาปราศรัย แล้วแสดงธรรมปฏิสันถาร พอท่านหยุดแสดงธรรม

นางคำภูผู้รู้จิตใจของผู้อื่นก็พูดขึ้นว่า "แหมดอกบัวของครูบาอาจารย์วันนี้ คือเหี่ยวหลายแท้" (ดอกบัวหมายถึงหัวใจ) เป็นความจริงหรือ โยมรู้จักจิตใจอาตมาได้อย่างไร ท่านอาจารย์รีบถามเพราะแปลกใจ "จริงค่ะ ท่านอาจารย์ เป็นอย่างนั้นจริง ๆ" .. "

"อาจาริยบูชา"
(หลวงปู่ฝั้น อาจาโร)