เสียงธรรม ผีกองกอยคลั่งที่ดงพญาไฟป่าลึกลับ อาละวาดถึงมุ้งกลดพระธุดงค์ (หลวงปู่ฝั้น อาจาโร)

จากนั้นท่านก็ลืมตาขึ้นเพื่อเป็นการพิสูจน์เพื่ออยากจะให้เห็นกับตา แต่สายตานั้นก็พลันพบแต่กับความว่างเปล่า ท่านมองซ้าย มองขวาแล้วก็ไม่พบกับอะไรแม้สักตัว ในเมื่อไม่พบอะไรผิดปกติ ท่านก็หาได้ใส่ใจไม่ ท่านคิดว่า “ไม่เห็นก็ไม่เห็น” ท่านหลับตาลงภาวนาต่อนิ่งสงบ แต่เจ้าเสียงนั้น มันกลับดังกังวานขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ภิกษุฝั้นนั้นหลับตาลง การกระทำแบบนี้ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือใครก็ตาม แต่ดูเหมือนว่ามันจะมีเจตนามารบกวนหลวงปู่ฝั้นท่านเพื่อมิให้เจริญภาวนา ท่านจึงต้องควักเอาเทียนจากย่ามข้างกายขึ้นมาจุดเพื่อคิดจะมองหาว่าเสียงที่มารบกวนคือเสียงอะไรกันแน่ เมืองแสงสว่างจากเทียนสว่างทท่านก็ยกขึ้นส่องไปมาแต่ก็เห็นอยู่เพียงในรัศมีวงแคบๆเท่านั้น ก็ไม่เห็นกับตัวอะไรอยู่ใกล้ๆกับท่าน ท่านจึงดับเทียนนั้นลง โดยใช้จิตควานหาแทน เพราะด้วยอยากจะทราบว่า ต้องการอะไรกัน ถึงต้องมารบกวนกันแบบนี้ หากท่านช่วยได้ท่านก็จะช่วย แต่เพ่งจิตไปทั่วก็พบว่ามีตาสีแดงคู่หนึ่ง ......

 

ในวันออกพรรษาปีหนึ่งหลวงพ่อฉลวยท่านก็ออกจาริกเดินธุดงค์ขึ้นไปทางภาคเหนือ เวลานั้นก็เป็นเวลาใกล้จะเย็นย่ำ หลวงพ่อท่านต้องหาที่พักเพื่อปักลด ท่านก็ได้ไปพบกับเชิงเขาลูกหนึ่งอยู่ที่จังหวัดน่าน มีถ้ำอยู่ถ้ำหนึ่งชื่อว่าถ้ำผาตูม ท่านเห็นแล้วว่า สถานที่นี้เหมาะแก่การพำนัก เพราะไกลจากหมู่บ้าน และยังเดินไปถึงเพื่อบิณบาตรได้ อีกทั้งยังทางด้านนอกนั้นก็ยังมีห้วยน้ำใสไหลเย็นอยู่สามารถที่จะให้นำมาต้มดิ่มและสรงน้ำได้ ด้านในถ้ำก็เย็นฉ่ำชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก หลวงพ่อท่านปลงใจว่า “อืม ที่นี่เหมาะมากกับการเจริญสมณธรรม งั้นเราจะอยู่ที่แห่งนี้แหละ” หลวงพ่อฉลวยเก็บบริขารเข้าที่ทาง ในคืนนี้เป็นคืนแรกจิตสงบรวมสามารถพิจารณาต่างๆได้แทงตลอดเป็นอย่างดี ค่ำคืนอันยาวนานจิตยิ่งสงบ สถานที่เอื้อต่อการบำเพ็ญ แต่เวลานั้นไม่ไหลย้อนกลับ ดวงจันทร์นั้นต้องลาลับ พระอาทิตย์นั้นเตรียมจะมาเบียด หลวงพ่อท่านลุกขึ้นมาและสพายบาตรเดินเข้าไปบิณบาตรในหมู่บ้าน ชาวบ้านเมื่อรู้ว่ามีพระธุดงค์เดินมาบิณบาตรก็ดีใจต่างยินดีในการใส่บาตร ในวันแรกนั้นก็เรียบร้อยโดยไม่มีอะไรติดขัด จนกระทั้งตกดึก ถ้ำที่อยู่ท่ามกลางรัตติกาลนั้นกลับดูวังเวง เงียบสงัดผิดปรกติ เมื่อหลวงพ่อฉลวยฉุกคิดได้ทันใดนั้นกลับมีกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่ว คลบอบอวนไปทั้งถ้ำ มันเป็นกลิ่นเหม็นที่ชวนสะอิดสะเอียนมาก มันเริ่มจากน้อยแล้วค่อยๆส่งกลื่นเน่าเหม็นมากขึ้นๆ เรื่อยๆ ....

 

ในครั้งอดีตจังหวัดพระนครศรีอยุธยานั้นมีคนจียนอาศัยอยู่มาก ในครั้งหนึ่ง ได้มีคนจีนคนหนึ่ง ถูกปอบเข้าสิง ญาติพี่น้องก็รู้สึกว่าจะอยู่เฉยๆแบบนี้คงไม่ดีแน่ จึงได้พากันไปกราบหลวงพ่อเมี้ยน “นมัสการจ่ะหลวงพ่อ คือวันนี้มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจเป็นอย่างมาจ่ะ อั๊วอยากจจะมาขอร้องหลวงพ่อให้ช่วยคนผู้นี้ที” หลวงพ่อเมี้ยนถามว่า “แล้วอาการมันเป็ฯอย่างไรล่ะ” คนจีนตอบว่า “อ่อ อีนอนซึมเซาทั้งวันเลย ไข้ก็ไม่ได้เป็น ตัวก็ไม่ได้ร้อง เวลาหิวก็จะเรียกกินแต่ของสดๆ คาวๆ ดิบๆสุกๆ ที่มีเลือดอาบโชกอยู่ ปกติแกก็ไม่เคยเป็นเลยจ่ะ แล้วแกก็ซูบผอมซีดเซียวไปแบบนี้ทุกวันๆ อั๊วะก็หวั่นครับหลวงพ่อ ว่าอีจะซี้เร็วกว่าอายุขัยแน่ๆ” หลวงพ่อเมี้ยนรับฟังแล้วท่านนั่งนิ่งสักครู่ แล้วจึงถามกับญาติคนจีนนั้นว่า “ที่บ้านพวกโยมมน่ะเป็นร้านค้าขายของใช่ไหม” คนจีนพวกนั้นพยักหน้าแล้วตอบว่า “ใช่เลี้ยวๆครับ” หลวงพ่อเมี้ยนจึงพูดขึ้นอีกว่า “ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปดูที่กระจาดไข่ที่เอาไว้ขายนั่นแหละว่ามันเป็นอย่างไร พวกโยมไปลองทุบดูก่อนนะ ได้ความอย่างไร แล้วค่อยกลับมาบอกอาตมา .....