เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

[b-wai]

คาราวะงามๆเสียนึงที ซึ้งแทงทะลุขั้วหัวใจ คุณปู่ชอบเรียนคงศึกษาปฏิบัติทางนี้มาดีนะคะ ถึงได้รู้ซึ้งแก่นแท้ของทางสายกลางเสียขนาดนี้ ..... หายากค่ะคนที่เข้าจริงๆ แต่ เอ....เข้าใจนี่ มีสองแบบนะคะ เข้าใจโดยเข้าใจ กับเข้าใจโดยไม่เข้าใจ คุณปู่ชอบเรียนเป็นแบบไหนคะ (evil2) ส่วนตัวเราเป็นแบบหลังค่ะ~

 

น้องลีโอได้พบพระอาจารย์จี้กงในฝันด้วย..เป็นบุคลิกภาพท่านเลยครับ ถือพัดชุดสีเทา ท่านชอบพาลูกศิษย์เที่ยวสวรรค์บ่อยๆ..พากันเหาะเหิรเดินอากาศ
เดี่ยวนี้ดูจะฝันเก่งกันขึ้นมีรายละเอียดด้วยครับ

ปล.อ่านที่น้องมายด์โพสจนตาลาย ขยันโพสจริงๆ

(tm-love)

 

พี่นักเขียนมา follow up เรื่องการบ้านแล้ว พี่นักเขียนจากความรู้สึกแล้ว รู้สึกว่าดูใจดีแล้วก็เข้มงวดด้วย รูปตอนเด็กก็ดูน่ารักดีนะ ชอบรูปตอน 5 ขวบ

ส่วนการบ้านที่พี่นักเขียนให้มา ก็ยอมรับว่าทำยากจริงเพราะว่าตอนเด็กนั้นชีวิตจะเรียบๆ ง่ายๆ ไม่ค่อยมีอะไรมากเท่าไหร่ ทั้งยังไม่ค่อยรู้สึกว่าอยากจะเป็นอะไรด้วยในตอนโต ช่วงเด็กๆ นั้นก็มีการ์ตูน, เกม, เล่นฟุตบอล คิดดูแล้วก็เห็นจะเป็นจริงตามที่พี่นักเขียนเขียนมาว่า

ตอนเด็กนั้นในช่วงปิดเทอม ก็มักจะเอาหนังสือเรียนมาอ่านเล่น ประมาณว่าอยากรู้ว่าปี/เทอมต่อไปมีเรียนอะไร วิชาที่ชอบอ่านก็เป็นวิชา สปช.(สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต) ช่วงตอนเด็กที่โรงเรียนมีนิตยสารสองอย่างให้นักเรียนเลือกที่จะสมัครรับ ก็คือ ชัยพฤกษ์การ์ตูน กับ ชัยพฤกษ์วิทยาศาสตร์ ตอนนั้นเลือกที่จะรับชัยพฤษณ์วิทยาศาสตร์มาอ่าน เพราะอ่านแล้วเพลินดี ได้รู้ได้เห็นอะไรใหม่ๆ

จะมีอยู่บางช่วงที่มีความรู้สึกว่าอยากจะวาดการ์ตูน (แต่ชั่วโมงศิลปะกลับไม่ค่อยวาดอะไร เพราะจินตนาการไม่ออก ห่ะๆ) การ์ตูนที่วาดแรกๆ เลยก็วาดโดเรม่อน เพราะรู้สึกว่าวาดง่ายดี หลังจากนั้น ก็มีไปหาลายเส้นการ์ตูนที่ตัวเองชอบ แล้วก็วาดตาม จนม.ต้น ก็สนับสนุนการ์ตูนที่คนไทยวาด (Thai comic) ถึงจะมีคนติว่าลายเส้นจะแย่ แต่ก็เคยวาดๆ มาบ้างก็พอรู้ว่า มันยากนะกว่าที่จะวาดจบมาได้เรื่องๆ นึง มีซื้อสกรีนเทียมมาเก็บไว้ด้วย แต่จนถึงปัจจุบัน ฝีมือการวาดก็ยังวาดได้เหมือนตอน ป.ปลายอยู่ดี เพราะว่าเวลาจะวาด รู้สึกเหมือนว่ามันตันๆ ไงไม่รู้ จินตนาการอะไรไม่ค่อยออก

อีกเรื่องนึงที่อยากจะทำ ก็คืออยากจะทำหุ่นยนต์ เวลาอ่านวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวกับหุ่นยนต์ทีไร จะรู้สึกสนใจมาก ช่วงที่เข้าใกล้มากที่สุดก็คือตอนที่อยู่มหาลัย ที่มหาลัยมีชมรมโรบอทกะจะเข้าไปแล้วแต่.... โดนดึงตัวไปเข้าชมรมคอมซะก่อน เป็นอันว่าฝันนี้จึงได้แต่ค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น

อีกเรื่องก็เป็นเรื่องที่สาเหตุให้มีความสามารถทางด้านคอมพิวเตอร์ มันก็เพราะว่าอยากจะเขียนเกมเป็น (วุ้วๆๆ) อันเนื่องมาจากว่าเล่นตั้งแต่เด็ก เลยอยากจะทำเป็นบ้าง ตอนนั้นซัก ม. 3 มั๊ง พอรู้ว่าตอนนั้นคอมพิวเตอร์มีแถมโปรแกรมที่ใช้เขียนโปรแกรมมาให้ก็เลยอยากจะลองทำดู (ตอนนั้นยังเป็น DOS อยู่เลย และมีแถมโปรแกรม qbasic มาให้ ซึ่งเอามาเขียนโปรแกรมได้ แต่ว่าเนื่องจากว่าเป็นเวอร์ชั่นแจกฟรีเลยทำเป็นไฟล์ exe ไม่ได้) ตอนนั้นก็หาหนังสือคอมพิวเตอร์มาอ่าน อันไหนเขียนเกี่ยวกับการเขียนเกมจะสนใจเป็นพิเศษ หลังจากที่ได้ลองๆ เขียนอะไรเอง ก็เจอปัญหาอะไรบางอย่าง ซึ่งตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะถามใครซะด้วย ตอนนั้นยังไม่ได้เรียนวิชาเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมเลย ก็เลยรู้สึกตันๆ ก็เลยทิ้งเอาไว้ จากนั้นตอนม. 5 หรือม. 4 นี่แหล่ะ ถึงได้เรียนเขียนโปรแกรม งานกลุ่มมีให้เขียนโปรแกรม ตอนนั้นเลยเขียนเกมส่ง ในตอนนั้น เหมือนว่าอ.คนที่สอนมีพูดบอกว่ารับคนเข้าไปแข่งคอมพิวเตอร์โอลิมปิก แต่....ก็ไม่ได้สมัครเข้าไป หลังๆ มานี่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับเกม แต่ความรู้สึกอยากทำมันก็ยังอยู่แฮะ มีเอาโปรแกรมทำเกมมาลงนะ แต่ไม่ค่อยมีเวลาทำเท่าไหร่ (เล่นหน่ะหนุก แต่ทำแล้วปวดหัว หุหุ)

ที่เล่ามาเหมือนว่ามันไม่มีอะไรสำเร็จซักอย่างเลยแฮะ

อีกอย่างนึงที่ชอบคือชอบกันดัม ตอนนี้เล็งๆ อยากได้โมเดลกันดัมอยู่ตัวนึง (อันนี้ท่าจะไม่เกี่ยวกับการบ้านแฮะ)

เอ ว่าแต่ที่เขียนมามันใช่ที่พี่นักเขียนให้ทำหรือเปล่าเนี่ย รู้สึกว่าเขียนอะไรออกไปก็ไม่รู้

อ้อ ความรู้สึกที่ยังจำได้สองอย่างตั้งแต่เด็ก ที่ยังจำได้จนถึงตอนนี้ก็คือว่า รู้สึกว่าไม่อยากจะเป็นผู้ใหญ่เลย เพราะรู้สึกว่ามันมีปัญหามากมาย มีเรื่องที่เครียดเยอะแยะ

กับอีกอันคือความรู้สึกที่ว่าอยากจะเป็นคนไร้อารมณ์ ใจเป็นน้ำแข็ง ไม่แสดงอารมณ์ออก อันนี้จำไม่ได้แล้วว่าเพราะอะไร....

แว๊บมาเขียน เดี๋ยวขอแว๊บยาวๆ ไปทำธุระต่อเลยนะ n_n

อ้อ เกือบลืมไปอีกเรื่อง เมื่อวานตอนนั่งรถกลับบ้าน รู้สึกว่ามีความรู้สึกเสียวๆ ที่กลางหน้าผาก ถ้ารู้สึกเสียวที่หว่างคิ้วคือตาที่สาม แล้วความรู้สึกที่กลางหน้าผากล่ะ??

 

ฟังที่คุณน้าเล่าก็เริ่มค่อยๆนึกย้อนขึ้นมาได้ค่ะ แหะๆ คุณน้านี้เหมือนรู้จิตรู้ใจพวกเราแต่ละคนจริงๆ เพราะคนที่มี ชีวิตเรียบง่าย หนึ่งในนั้นต้องนับหนูอีกคน -"- ก็นึกได้อยู่ แต่คุณน้าก็พูดออกมาก่อนอีกว่า เพราะคิดว่าเป็นเล็กน้อยไม่ได้สำคัญ จากก็เลยคิดๆอยู่ว่าจะเล่าหรือไม่เล่าก็ เอาฟร่ะเล่าดีกว่า....

ก็หลายๆเรื่องรวมกันเลยค่ะ ตอนโตๆมานี่ก็เคยสงสัยอยู่ว่าตอนเด็กทำไมทำได้ คือจะมีอยู่หลายช่วงที่ตอนเด็กดื้อด้าน เกเร และก็สร้างปัญหา แต่ตัวเองชอบหนีปัญหาไม่อย่างอยู่ที่ที่ตรงนั้นค่ะ เลยชอบขอหลวงปู่เฟื่อง(คุณพ่อให้มาคล้องไว้แต่เด็กๆ)ว่าอย่าให้เค้ามาตีหนูนะ ขอให้ปัญหานี้ๆแก้ไขได้ด้วยเต๊อะ แต่ตอนนั้นก็คิดว่าแรงอธิฐานบวกกับความศักดิ์ของหลวงปู่มีจริงเลยทำให้คำอธิฐานเป็นไปได้ทุกครั้ง โดยตัวหนูเองไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับมันเลย ปล่อยเวลาให้มันแก้ไขปัญหาให้ แล้วจะสำเร็จทุกครั้งค่ะ แต่พอเริ่มโตขึ้นความคิดที่เชื่อศรัทธาก็เริ่มลดถอยลง เริ่มคิดว่า "เฮอะ!! ขอไปแล้วจะได้อะไรล่ะ คนเราขออย่างเดียวแต่ไม่ลงมือทำแล้วมันจะได้ผลได้ยังไง ไม่เอาแล้ว" แต่สุดท้ายเราก็ไม่มีแรงบันดาลใจให้ทำ และสุดท้ายสิ่งนั้นก็ไม่เป็นจริง ....OoO""....ที่เพิ่งพิมพ์เล่าให้คุณน้าฟังนี่ก็พึ่งรู้ตัวขึ้นมาได้สดๆร้อนๆเลย ว่าทำไมเดียวนี้เราขออะไรแล้วมันไม่เป็นยังนั่นแล้ว เพราะเราหมดศรัทธาที่จะเชื่อมันอย่างจริงจังนั่นเองอ่า ...... อ่า เพิ่งเข้าใจเมื่อกี้เองตายแล้วๆๆ โหหหห ต้องกลับไปเริ่มใช่ชีวิตตอนเป็นเด็กอีกแล้วสิเรา *.* ~ ขอบอกว่าเป็นจริงๆนะคะที่อธิฐานเอาไว้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่(ในตอนนั้นความคิดของเด็ก) หรือเรื่องจิ้บจ้อย ได้หมดเลยเพราะชอบนั่งเอาเหรียญหลวงปู่ที่ห้อยคอมามอง แล้วก็พูดกับหลวงปู่(ตอนเด็กๆชอบนั่งพูดคนเดียวค่ะ -.-") ทุกๆวันคือมันเป็นจิตกังวลวิตกด้วย ตอนนั่นเราไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแย่ๆกับเราจริงๆ ถึงขนาดร้องไห้จนนอนหลับไปเลยด้วย เอาไปเอามาก็ไม่เคยเกิดเรื่องแย่ๆเลยซักครั้งค่ะ เฮ้อ ถ้าคุณน้าไม่พูดกระตุ้นก็นึกไม่ออกจริงๆ เกือบไปแล้วไม๊ล่ะ อ่อ !! คุณน้าค่ะ แล้วแบบนี้เราก็ต้องกังวลเป็นทุกข์อยู่กับปัญหานี้ตลอดจนมันจะสำเร็จ เลยหรอ เพราะมานึกถึงความรู้สึกตอนเด็ก ตอนนั้นทุกข์มากกกในชีวิตของเด็กหญิงคนนึง จะทุกข์อะไรขนาดนี้ แล้วก็ต้องรู้สึกกลัวมากๆ ถึงจะอธิฐานให้หลวงปู่ช่วยตลอดแล้วเวลาผ่านไป ก็...แปลกแฮะ!!! ไม่ยักแย่ยังนั้นเลย ทุกสิ่งเป็นไปอย่างใจนึกจริงด้วยยย ><~ (แหะๆ ภาษีหนูอาจจะดีกว่าพี่ๆส่วนใหญบางคนหน่อย เพราะเหตุที่เกิดยังไม่ค่อยนานเท่าไหร่เลยนึกออก หุๆๆๆ)


อ่อ!! ลืมเล่าอยู่เรื่องนึงว่าจะเล่าตั้งแต่เมื่อวานและ ว่าคืนที่ฝันเรื่องตาที่สามค่ะ ตื่นมาหัวตัวเองกับหมอนผ้าห่มครบชุด เอียงจากหัวเตียงไปทางขวามือตอนเรานอนประมาณ สามสิบองศาได้ (พ่อจะตั้งเตียงทั้งบ้านให้ไปทางทิศเหนือ) แต่ตัวห้องกับบ้านจริงๆมันก็ไม่ได้เหนือเป้ะค่ะ วันนั้นตื่นมา งัวเงียลุกจากเตียงมองกลับมาที่ตำแหน่งที่หมอนวาง เอ้ะ!! ทำไมมันเอียงไปนิดนึง ทั้งผ้าห่ม หมอนข้างทั้งตัวเราเลยตื่นมาก็นอนเอียงท่านี้ แล้วก็นึกถึงที่คุณน้าบอกได้ว่า เวลาคนเราฝันตำแหน่งที่ดีสุดคือทิศเหนือ แต่หากไม่ได้นอนหันไปทางทิศเหนือพอเวลาหลับตัวเราก็จะเลื่อนไปทางทิศเหนือเอง OoO โอ้วว วิญญาณนักวิทยาศาสตร์เข้าสิงเลยค่ะวิ่งไปหาเข็มทิศห้องน้อง (น้องมันก็มองงงๆแล้วก็ถามว่าจะเอาไปทำอะไรฟระ) แล้วเราก็วิ่งกลับมาที่ห้องลองเอาเข็มทิศหาตำแหน่งดู ปรากฎว่าที่คุณน้าบอกเป็นจริงๆค่ะ เตียงนอนหนูเอียงไปจากทิศเหนือนิดนึง แม่เจ้า....อันนี้ประสบมากับตัวเองเลย แต่ตามวิทยาศาสตร์ลองครั้งเดียวคงไม่ได้นะคะ เชื่อว่าหลายท่านคงเคยเกิดเหตุการณ์แยยนี้มาแล้วแต่กลับแค่คิดว่าเรานอนดิ้นก็เลยไม่ได้สนใจอะไร ><~

เริ่มตื่นตาตื่นใจกับโลกใหม่ที่เรากำลังได้รู้แล้วค่ะ owO เชื่อเหลือทุกๆสิ่งไม่ใช่ปฏิหารแต่เป็นความจริง ความเป็นจริงของธรรมชาติที่พวกหลงลืมทอดทิ้งมันมาก่อน มิราเคิลเล็กๆค่อยๆก่อตัวเป็นจริงขึ้นมาบ้างแล้วว !!!


ปล.ฮัลโหลๆ งานเสร็จแล้วหรอคุณพี่มิ้ท ถึงเข้ามาโพสแต่เช้าเลย สายัณสวัสดิ์~(evil2)

 

ผู้ที่มีชีวิตเรียบๆ ไม่ผาดโผน อาจต้องใช้เวลาทำการบ้านชุดนี้หลายวัน บางคนไม่อยากจะทำด้วยซ้ำไป หยุดอยู่แค่การเอาภาพออกจากกรุมา post โดยไม่สนใจจะย้อนคิดไปถึง อารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในอดีตสักเท่าไรนัก เพราะมันเลือนๆไปหมดเหมือนไม่มีอะไรจะให้จำสักเท่าไรนัก จำได้ก็รู้สึกว่าไม่ผาดโผนจนไม่น่าสนใจหรือไม่สำคัญ แต่หากคิดให้ลึกกว่านั้น ก็จะพบบางอย่างที่เป็นประโยชน์กับปัจจุบันและอนาคตเป็นอันมาก


อ่านข้อความนี้ของพี่นักเขียนแล้วสะดุดเลยค่ะ
เหมือนครูใจดีให้การบ้านมาทำ แต่นักเรียนก็ยังไม่ยอมทำให้เสร็จซักที
เลยต้องมาสะกิดกันอีกที่ว่าที่ให้ทำน่ะทำกันหรือยัง
รับทราบแล้วค่ะ พอได้อ่านสิ่งที่พี่นักเขียนยกตัวเอย่างเรื่องราวของพี่มา
เลยทำให้มองภาพออกมากขึ้น มีแนวทางว่าเราควรจะย้อนกลับไปคิด
จับต้นชนปลายภาพในอดีตส่วนไหนช่วงไหน เพราะมันนานมากเลยจริงๆ
เหมือนภาพถ่ายสีจางๆแต่ถ้าเราได้หยิบขึ้นมาดูก็ยังพอจำเหตุการณ์นั้นได้
ไว้กลับไปบ้านก่อน ขอนั่งย้อนอดีตของตัวเองแล้วจะทำการบ้านส่งพี่คืนนี้ค่ะ
ต้องใช้สมาธิแล้วความเงียบ ขืนทำตอนอยู่ที่ทำงาน เด๋วโดนหัวหน้าเขกหัวแน่
แค่นี้ก็แอบเล่นอยู่นะเนี่ย ไม่ได้อู้นะ แต่ทำงานไปด้วยเข้าเว็บไปด้วย อิอิ

 

ส่งการบ้านครับ
ย้อนคิดไปถึง อารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในอดีต
ชอบวาดรูป ปั้นดินน้ำมัน นั่งทำอยู่บนโต๊ะทำนั่นทำนี่ได้เป็นวันๆ เด็กๆไม่ค่อยได้ออกไปเล่นนอกบ้านเท่าไหร่ครับ ตอนนั้นชอบจินตนาการเรื่องอวกาศ เล่นเป็นนักบินอวกาศ ถึงกับดัดแปลงใต้ใต๊เป็นห้องนักบินเลย เอาอุปกรณ์ที่หาได้มาทำเล่น เขียนการ์ตูนให้เพื่อนอ่านในห้องเรียน แล้วก็สนใจเรื่องดูดาวเป็นพิเศษ ของเล่นมักจะทำเองครับ ดิน ทราย ไม้ เหล็กหาเอาแถวนั้น สร้างเป็นกลไกง่ายๆ เช่นเครนยกของ ดูหนังเรื่องไหนมาก็กลับมาทำเล่น มีทั้งสร้างอุปกรณ์ประกอบ ระเบิดจนไฟลุกท่วมมีหมดครับ (แม่ไม่รู้ครับ)
ไปนึกต่อก่อนว่าสร้างวีรกรรมอะไรไว้อีก บางอย่างก็คล้ายคุณซิปเปอร์ด้วยล่ะครับ++
คิดว่าตัวเองไม่ค่อยอยู่กับปัจจุบันเท่าไหร่เลยครับ ชอบจินตนาการไปในอดีต+อนาคต กับความรู้ใหม่ๆมากกว่าครับ บางเรื่องก็เป็นไปได้ยากแต่ดีว่าสนุกกับจินตนาการครับ ไม่เคยเบื่อคิด แต่ต้องพยายามดึงความคิดมาสู่ปัจจุบันและความเป็นไปได้ให้มากกว่านี้ครับ

 

อารมณ์อันเป็นหนึ่งเดียว

ในนัยที่ท่านอาจารย์อนาลัยกล่าวว่า จิตวิญญาณเป็นระบบเปิด เป็นระบบเครือข่าย พี่นักเขียนแทบจะเชื่อว่า ความลับนั้นไม่มีจริง ไม่ว่าจะเป็นในโลกหรือจักรวาล ซึ่งทุกแห่งหน ทุกมิติเป็นไปด้วยความเป็นระบบเครือข่ายของจิตวิญญาณ

หากสิ่งใดจะเป็นสิ่งที่ลี้ลับ ก็น่าจะเป็นไปเพราะขาดการติดต่อสื่อสาร หรือติดต่อสื่อสารได้แต่การรับและถ่ายทอดที่เป็นไป ขาดความเข้าใจกันหรือขาดอารมณ์อันเป็นหนึ่งเดียว

การเข้าถึงความรู้ใดๆในโลกทั้งยามตื่น ยามฝัน พี่นักเขียนเชื่อและประสพมาด้วยตนเองว่า เป็นไปได้ด้วยการเข้าถึงอารมณ์อันเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งหมายถึงว่า เราจะเข้าใจในข้อมูลความรู้จากมมุมมองของผู้ใดได้ เราก็ต้องมีอารมณ์ จินตนาการและความรู้สีกนึิกคิดใกล้เคียงกับผู้นั้นมากที่สุด จึงจะรับรู้ความเป็นไปจากมุมมองของเขาได้ เข้าใจเขาได้หมดเปลือก

ความลับพิเศษของโลกและจักรวาล อาจจะไม่มีจริง ในความเชื่อส่วนตัวของพี่นักเขียน หากเราสามารถเข้าถึงอารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของผู้ที่เผชิญกับประสบการณ์ในการสร้างปิรามิดได้

คุณ Mead ทดลองใหม่ไหมคะ แทนที่จะใส่ Key word ที่ตรงกับความหมายทางกายภาพ เปลี่ยนเป็นใส่ key word ที่ตรงกับความหมายทางจินตภาพ คือ อารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึิกคิดของผู้สร้างปิรามิด เหมือนสวมอารมณ์ architect ที่สร้างอะไรประหลาดๆในโลก แล้วน่าจะรู้ว่าเขาคิดยังไง จึงสร้างตึกหน้าตาประหลาดนั้นขึ้นมา

ฝรั่งมักใช้คำว่า To wear someone else's shoes
คนไทยว่า เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ท่านอาจารย์อนาลัยคงจะว่า เอาจิตวิญญาณเขามาใส่จิตวิญญาณเรา ซึ่งก็คือ สวมอารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึิกคิดของเขา

พี่นักเขียนเองก็เคยพยายามหัดเล่นเปียโนเพลงของ Scott Joplin ซึ่งเป็นแนว Jazz Ragtime คือ The Entertainer ที่ฟังแล้วเหมือนว่าเล่นเร็วมากๆ เล่นเท่าไรก็เล่นไม่ได้ วันหนึ่งเลยลองขี้โกงขอให้จิตวิญญาณของ Scott Joplin มาสอนให้เล่น จะขอให้แกเล่นเองด้วยน้ิวของเราก็กลัวจะได้อย่างอื่นมาด้วยนอกจากเล่นเปียโนเก่ง เพราะแกป่วยตายตอนอายุ 39 เอง (evil2) พี่นักเขียนไม่มี Note เล่นจากความจำที่เคยเล่นตอนเด็กๆ เพราะยังขี้เกียจวิ่งไปซื้อ Note กลัวว่าจะซื้อมาเสียตังเปล่าเพราะเล่นเพลงแรกก็ไม่ได้แล้ว ปรากฏว่าเล่นๆไป ได้ยินเสียงภายในบอกว่า "Do not play this piece fast. It is never right to play Ragtime fast. " พอได้ยินเสียงบอกก็ลองทำตาม ก็เล่นได้จนจบเพลง ทั้งที่ไม่ได้เล่นเพลงนี้มานานกว่า 30 ปี

พอเล่นเพลงนี้ได้ก็วิ่งไปซื้อ note มา เป็นเล่มใหญ่มีหลายเพลง ปรากฏว่าคนขายแนะนำว่า อีกเล่มดีกว่า ก็เชื่อเขาเพราะมันถูกกว่า พอเปิดหนังสือขนหัวลุกหมดเลย พลิกไปหน้าไหนๆก็พบว่าทุกหน้าแรกของทุกเพลง มีคำสอนของ Scott Joplin เขียนกำกับไว้ว่า "Do not play this piece fast. It is never right to play Ragtime fast. "

พี่นักเขียนโทรไปเล่าให้ครูเปียโนคนแรกในชีวิตฟัง คุณครูสอนเปียโนของพี่นักเขียนท่านเปลี่ยนไปเต้นรำเมื่ออายุได้ 45 ปี และเต้นเก่งระดับโลก ได้ลง Guinness World Record ว่าเป็นนักเต้นรำสูงอายุที่สุดของโลก ซึ่งตอนนี้อายุ 75 และยังเต้นได้ทุกจังหวะ รวมทั้ง ballet ปลายเท้าด้วย

พอฟังเรื่องที่พี่นักเขียนเล่า ครูเลยบอกว่า ตายจริงถ้างั้นครูก็ต้องเล่าให้หนูฟังเหมือนกันว่า กลับเมืองไทยสองปีก่อนเพื่อไปเต้นถวายสมเด็จฯ แต่ได้รับคำสั่งมาว่าให้เล่นเพลงของ Chopin ถวายด้วย ครูตกใจมากเพราะห่างเหินการซ้อมมานาน และเหลือเวลาเพียง 7 วันจะต้องเล่นถวาย จึงตั้งจิตว่า ขอจิตวิญญาณของ Chopin มาสอนให้เล่น นั่งกำหนดจิตแล้วลงมือเล่น ปรากฏว่าแม้จะไม่ได้เล่นมานานแรมเดือน ก็เล่นได้โดยไม่มีผิดเลย และได้ยินเสียงใครไม่รู้บอกภายในว่า ให้เล่นเพลงนี้ช้าๆ ชัดๆทุกตัวโนัต หลังจากเต้นรำและได้เล่น Chopin ถวายสมเด็จฯ ได้อย่างราบรื่น คุณครูก็บินกลับบ้านที่ Philadelphia และเล่าเรื่องให้ลูกสาวฟัง ลูกสาวซึ่งเป็นครูสอนเปียโนก็ไปหยิบหนังสือประวัติ Chopin มาเปิดให้คุณแม่ดู ปรากฏว่า motto ของ Chopin สำหรับเพลงนั้น ซึ่งครูบอกว่าไม่เคยอ่านมาก่อน เขียนว่า ให้เล่นช้าๆ ชัดๆทุกตัวโน้ต

ตอนพี่นักเขียนขอให้เล่นได้ดีนั้น ขอรู้อารมณ์ของ Joplin ถามครูเปียโน ครูก็บอกว่าครูขออารมณ์ของ Chopin เหมือนกัน แม้ว่าคุณ Mead จะไม่รู้ว่า คนหรือสิ่งมีชีวิตที่สร้างปิรามิดเป็นใครหรืออะไร พี่นักเขียนเชื่อว่าอย่างไรเสียก็ต้องเป็นจิตวิญญาณ ซึ่งมีอารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในทิศทางใดทิศทางหนึ่งที่สร้างสรรคฺ์ มิฉะนัั้นจะสร้างวัตถุธาตุขึ้นมาไม่ได้ จริงไหมคะ ได้ผลยังไงมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ

ถ้าคุณ Mead สร้างปิรามิดที่ใหม่ในโลก ขอให้สร้างที่เย็นๆนะเจ้าคะจะได้ไปเยือนบ้าง พี่นักเขียนกลัวความร้อนแบบทะเลทราย (evil)

 

คุณ aimmy เหมือนกุมารทองจัง ชื่อส้มจุก แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนเป็นนางฟ้าแล้ว (น่าจะเป็นนางฟ้าฝรั่ง เพราะชื่อออกแนวฝรั่ง)
ความปรารถนาอย่างแรงกล้า + ความมุ่งมั่น + เจตนา =ความฝันที่กลายมาเป็นความเป็นจริง
ไม่รู้ตอนนั้นปราถนาเป็นนางฟ้าหรือเปล่า

 

ฝันไม่เก่งหรอกค่ะพี่mead จำได้บ้างจำไม่ได้บ้าง
แต่พยายามเก็บรายละเอียดทุกอย่างให้ได้มากที่สุด
ดีใจที่ฝันเห็นพระอาจารย์จี้กงค่ะ ท่านคงมาย้ำเตือน
ว่าท่านยังอยู่กับลูกศิษย์ตลอดเวลา
สิ่งที่เราจะคิดจะทำมาถูกทางแล้ว
อย่าห่างหายจากการทำความดี
อย่าได้สงสัยในหนทางสู่เบื้องบน
ที่จริงเชื่อมั่นอยู่แล้ว80%แต่ก็ยังอดสงสัยอยู่ ท่านเลยมาเติมให้เต็ม100ค่ะ

 

ในนัยที่ท่านอาจารย์อนาลัยกล่าวว่า จิตวิญญาณเป็นระบบเปิด เป็นระบบเครือข่าย พี่นักเขียนแทบจะเชื่อว่า ความลับนั้นไม่มีจริง ไม่ว่าจะเป็นในโลกหรือจักรวาล ซึ่งทุกแห่งหน ทุกมิติเป็นไปด้วยความเป็นระบบเครือข่ายของจิตวิญญาณ

หากสิ่งใดจะเป็นสิ่งที่ลี้ลับ ก็น่าจะเป็นไปเพราะขาดการติดต่อสื่อสาร หรือติดต่อสื่อสารได้แต่การรับและถ่ายทอดที่เป็นไป ขาดความเข้าใจกันหรือขาดอารมณ์อันเป็นหนึ่งเดียว

การเข้าถึงความรู้ใดๆในโลกทั้งยามตื่น ยามฝัน พี่นักเขียนเชื่อและประสพมาด้วยตนเองว่า เป็นไปได้ด้วยการเข้าถึงอารมณ์อันเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งหมายถึงว่า เราจะเข้าใจในข้อมูลความรู้จากมมุมมองของผู้ใดได้ เราก็ต้องมีอารมณ์ จินตนาการและความรู้สีกนึิกคิดใกล้เคียงกับผู้นั้นมากที่สุด จึงจะรับรู้ความเป็นไปจากมุมมองของเขาได้ เข้าใจเขาได้หมดเปลือก

ความลับพิเศษของโลกและจักรวาล อาจจะไม่มีจริง ในความเชื่อส่วนตัวของพี่นักเขียน หากเราสามารถเข้าถึงอารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของผู้ที่เผชิญกับประสบการณ์ในการสร้างปิรามิดได้

คุณ Mead ทดลองใหม่ไหมคะ แทนที่จะใส่ Key word ที่ตรงกับความหมายทางกายภาพ เปลี่ยนเป็นใส่ key word ที่ตรงกับความหมายทางจินตภาพ คือ อารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึิกคิดของผู้สร้างปิรามิด เหมือนสวมอารมณ์ architect ที่สร้างอะไรประหลาดๆในโลก แล้วน่าจะรู้ว่าเขาคิดยังไง จึงสร้างตึกหน้าตาประหลาดนั้นขึ้นมา

ฝรั่งมักใช้คำว่า To wear someone else's shoes
คนไทยว่า เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ท่านอาจารย์อนาลัยคงจะว่า เอาจิตวิญญาณเขามาใส่จิตวิญญาณเรา ซึ่งก็คือ สวมอารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึิกคิดของเขา
ถ้าคุณ Mead สร้างปิรามิดที่ใหม่ในโลก ขอให้สร้างที่เย็นๆนะเจ้าคะจะได้ไปเยือนบ้าง พี่นักเขียนกลัวความร้อนแบบทะเลทราย
--------------------------------------------------------------------------------------------

อ๋อ..เข้าใจแล้วครับพี่ พอจะเห็นภาพแล้ว
ขอบคุณพี่นักเขียนมากครับ อ่านแล้วเข้าใจที่พี่กำลังสื่อความหมายทันทีเลยครับ
ให้เปลื่ยนมุมมองจากกายภาพ เน้นไปทางจินตภาพของผู้สร้างแทน ผมจะทดลองทำดูใหม่นะครับ
อาจได้เทคนิคใหม่ๆเพิ่มขึ้นมา เท่าที่ทราบมาคือมีนักพลังจิตบางคนในสมัยอียิปต์เป็นผู้นำการก่อสร้าง จะมองผ่านจินตภาพ Architech คนไหนสักคนได้รึเปล่า อันนี้ขอไปทดลองดูก่อนครับ
จะลองอฐิษฐานขอดวงวิญญาณนักสร้างแห่งยุคท่านไหนมาช่วยถ่ายทอดความรู้ให้ ต้องมีสักคนนึงนะครับ เค้าอาจอยู่นอกระบบโลกก็ได้ พี่นักเขียนยังสวมวิญญาณนักเปียโนได้มาช่วยเล่นได้เลยนะครับ
ว่าแต่..พี่นักเขียนทราบอีกว่าผมจะไปสร้าง pyramid? จริงๆแล้วตอนนี้ก็กำลังสำรวจพิ้นที่สร้างปิรามิดที่เพชรบูรณ์พอดีครับ เป็น Meditation Resort & Spa คงอีกสัก 3 ปีเสร็จแต่จะอยู่ในหุบเขาน้อยๆไม่ให้ร้อนแดดแบบที่อียิปต์ครับ ถ้าเสร็จแล้วจะพาพวกเราไปพักผ่อนกันแน่นอนครับ..เตรียมเก็บกระเป๋ารอนะครับ ++อีกหน่อยบ้านเราจะมีปิรามิดผุดขึ้นมาอีกมากมายครับ

 

อนุโมทนากับพี่แก้วด้วยคะที่ช่วยให้ยอดขายกระเตื้องถึง สามสิบชุด OoO ของเค้าแรงจริงเลยคะคู๊ณ ~

เรียน นก เฉยๆมันจะดีหรอค่ะ >< เหมือนเล่นหัวรุ่นพี่เลย แต่ใจจริงก็อยากมีเพื่อนร่วมรุ่นเหมือนกัน อ่ะ นก ก็ นก เราขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะเพื่อนสาว หึๆๆ HvH~

ได้ผลรึป่าวยังงัย ช่วยเอามาเล่าลงด้วยนะพี่มิ้ท เดี๋ยวต้องเอาประสบการณ์ที่คุณน้าเล่าไปลองดูบ้างแล้ว ขอให้จิตวิญญาณของผู้รู้นั้นๆมาสอนหรอน่าสนใจ (ping-love

กระทู้ไปเร็วมากอ่า ตามไม่ทันแล้ว ตาลายยยย .....@w@""".....

 

ม่ะเป็งไรหรอกจ้าเพื่อนมายด์เรียกนกได้เลย อิอิ จะได้เด็กๆเหมือนกัน

 

ยังไม่ลืมการบ้านครับ กะว่าจะใช้ทางลัดโดยการฝัน ปรากฏว่าเมื่อคืนไม่รู้เป็นไรง่วงนอนมากๆ สวดมนต์ยังไม่จบ นั่งสมาธิไม่ไหว ล้มตัวนอนกำหนดย้อนอดีต ยังไม่ถึงครึ่งประโยค ร่วงเสียแล้ว เลยได้ไปเที่ยวหลายมิติ แถมนอนยาวอีก ปกตินอน 2-3 ชั่วโมงก็ตื่น แต่เมื่อคืนนอนยาว
เดี่ยวขอนั่งย้อนอดีตก่อนนะครับ ขอใช้เวลาหน่อยครับ อายุมากกว่าน้องๆก็ยังงี้แหละ 555

 

ทำการบ้านส่งกันด้วยนะครับเพื่อนๆ คุณครูฝากเอาไว้ครับ...

"ผู้ที่มีชีวิตเรียบๆ ไม่ผาดโผน อาจต้องใช้เวลาทำการบ้านชุดนี้หลายวัน บางคนไม่อยากจะทำด้วยซ้ำไป หยุดอยู่แค่การเอาภาพออกจากกรุมา post โดยไม่สนใจจะย้อนคิดไปถึง อารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในอดีตสักเท่าไรนัก เพราะมันเลือนๆไปหมดเหมือนไม่มีอะไรจะให้จำสักเท่าไรนัก จำได้ก็รู้สึกว่าไม่ผาดโผนจนไม่น่าสนใจหรือไม่สำคัญ แต่หากคิดให้ลึกกว่านั้น ก็จะพบบางอย่างที่เป็นประโยชน์กับปัจจุบันและอนาคตเป็นอันมาก"

<<<ย้อนคิดไปถึง อารมณ์ จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในอดีต >>>

 

ปู่เป็นแบบที่ไม่ต้องเข้าใจ หรือเข้าใจอะไร...

 

คุณปู่ชอบเรียนแวะมาเยี่ยม"หลานชอบรู้"บ่อยๆนะครับ
เหมือนเคยเจอคุณปู่ฯนี่ครับ ที่ไปหา"หลวงปู่เครา"เพชรบูรณ์
ไม่เห็นใครเหมือนปู่เลยครับ..ซ่อนอยู่ในร่างไหนครับ?
วันนั้นเป็นปริศนามากๆ ไม่มีใครรู้ว่าปู่ไปด้วย..
แต่กลับมาก็อัดเสียงหลวงปู่เคราที่พูดวันนั้น มาโพสในกระทู้ได้อีก?
หรือว่าเป็นหลวงปู่เครา หุหุ

[b-wai]

 

ไชโย.. ดีจัยจังที่เราจะมีบ้านเป็นปิรามิดใน 3 ปี ข้างหน้านี้ จะเก็บกระเป๋ารอตั้งแต่วันนี้เลยค่ะ สงสัยพวกเราคงจะเคยอยู่ในยุกต์ของยียิปต์โบราณหรือไม่ก็เป็นชาวแอตแลนติสมาด้วยกันแน่ ๆ เลย ตอนที่เข้าไปเรียนวิชาพลังจักรวาลตอนแรก ๆ ก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมในห้องเรียนใหญ่ของเราจึงมีปิรามิดขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าชั้นเรียนด้วย พอเรียนไปจนถึงระดับ 6 เข้าก็สอนให้รู้จักรับพลังโดยใช้ปิรามิดจำลอง ไปจะถึงระดับกลางก็สอนให้ใช้จินตนาการเกี่ยวกับปิรามิด พึ่งจะทราบเองว่าการฝึกดังกล่าวเป็นการเหนี่ยวนำพลังงานเข้ามาสู่ร่างกายและสามารถนำพลังดังกล่าวมารักษาโรคได้ด้วย เหมือนเช่นในยุกต์อียิปต์ที่สร้างปิรามิดเพื่อเก็บรักษาศพกษัตร์ย์เพราะเชื่อว่าจะสามารถรับพลังจากเบื้องบนได้ และถ้าศึกษาย้อนกับไปในยุกต์ที่ชาวแอตแลนติสยังรุ่งเรืองอยู่ ก็จะพบร่องรอยของปิรามิดอยู่เช่นกัน และก็ยังสอดคล้องกับที่เราศึกษากับ อ.ปริญญา ด้วยค่ะคุณ Mead ที่ว่าแม้ว่าเราจะฝึกนั่งสมาธิเราก็จะสังเกตุเห็นว่าเราจะนั่งคล้าย ๆ กับปิรามิดนั่นเอง และจุดที่จะรับพลังลงมาก็คือยอดของปิรามิดหรือกลางกระหม่อมนั่นเอง

แต่อย่างไรก็แล้วแต่เข้าใจว่าคุณ Mead คงมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้วไม่งั้นคงไม่พยายามที่จะทำปิรามิดขึ้นมาหรอก จริงมั้ยคะ?
[b-wai]

 

OoO""""....................หนูขอคาระวะงามๆให้คุณปู่อีกสามสิบทีด้วยความนับถือค่ะ...............[b-wai] ..................(b-flower)

 

ใช่ครับคุณขจรวรรณ
เป็นศาสตร์ที่เกี่ยวกับเรื่องพลังงานทั้งนั้นเลยครับ ตอนเด็กทดลองทำเล่นได้ผลดีครับ ไม่นึกว่าจะมีพี่ท่านหนึ่งที่รู้จักกันดี ได้วางโครงการจะสร้างเมืองปิรามิดขึ้นมา (ขออุบไว้ก่อนดีกว่าครับ) เลยมีโอกาสไปช่วยคิดช่วยทำกันไว้นานแล้ว..เอามาปัดฝุ่นกันใหม่อีกรอบ ลุ้นให้ได้สร้างจริงๆซักทีครับคราวนี้ ปิรามิดเป็นโครงสร้างที่เหนี่ยวนำทางพลังงานลงมาได้ทุกทิศทาง ไม่ต่างกับสามเหลื่ยมพื้นฐานครับ เหมือนการจุดธูป 3ดอก เมื่อเราปักลงไปในกระถางทราย ตำแหน่งก็จะเป็นสามเหลี่ยมเสมอ เป็นการสร้าง"สามเหลี่ยมทางพลังงาน" เพื่อสื่อกับจิตระดับสูงแบบนั้นครับ โครงสร้างต้นไม้ยังขยายออกมาเป็นแบบสามทาง จั่วบ้าน พระพุทธรูปก็เช่นกัน

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการฝังลูกนิมิตร ยกช่อฟ้า สร้างสถูปเจดีย์ หรือทำพระเครื่อง ต่างๆเหล่านี้มีที่มาที่ไปจริงๆ เรื่องมงกุฎนี่ก็ใช่นะครับ..คงเหมือนตัวนำประจุไฟฟ้า หรือสายล่อฟ้านั่นล่ะครับ เพื่อนำเอาประจุมาเก็บไว้ แถมยังชาร์ทพลังเพิ่มได้อีก...

​

ทราบว่าที่นี่เป็น"จุดประสานมิติ"แห่งหนึ่งของโลก เทคนิคการสร้างเกิดจากผู้นำทางจิตท่านนึงที่มีความสามารถสูงมาก ใช่ช่องทางของจุดประสานมิตินี้ ขยับเคลื่อนย้ายก้อนหินได้ด้วยพลังจิตร่วมกับแรงงานของมนุษย์ ความลับข้างใต้ปิรามิดนั้นว่ากันว่ามีองค์ความรู้ของชาวแอตแลตตีสซ่อนอยู่ ต้องอ่านด้วยจิตเท่านั้น..(ตอนนี้เสียหายไปเพราะความไม่รู้ของคนที่เข้าไปขุดรื้อค้น ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็น่าเสียดายมากครับ)