เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

ขอแสดงความเสียใจกับคุณ นก Leogirl ด้วยนะคะ
เมื่อวานรีบโพสรูป เพราะต้องรีบออกไปทำธุระข้างนอก
เลยไม่ได้อ่านข้อความอย่างถี่ถ้วน...ต้องขอประทานโทษ อย่างที่สุดค่ะ...

 

ก็อยากจะเล่าให้ฟัง นะค่ะ คุณเซลล์ แต่มันยังปลื้มไม่หาย น่ะค่ะ
แล้วที่ ไม่ค่อยได้ถ่ายรูป เพราะเดรดมัวแต่มองหน้าพี่นักเขียน เพลินไปหน่อย
แล้วก็มัวตามไล่กอด พี่เค้าอยู่ เลยไม่อยากผละจากอ้อมแขนพี่เค้า มาทำอย่างอื่น...แฮ่ะ แฮ่ะ ^-^
...ยังเรียบเรียง ข้อมูลในสมอง ไม่ค่อยลงตัว ขอตั้งหลักหน่อย
รอฟังจากท่านอื่นๆ ไปก่อนนะค่ะ...อิอิ

 

สวัสดีครับเพื่อนๆ *-*
พวกเราที่ไม่ได้ไปด้วยคงคอยดูรูปและเรื่องราวกันอยู่นะครับ
วันเสาร์ที่ผ่านมาก็โทรกันมาตลอด บางคนตั้งใจเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วแต่ก็มาไม่ได้ เพราะเจองานด่วน
บางคนก็ไปต่างจังหวัด บางคนติดสอบ แต่ก็มากันถึง 25 คนครับ

ในการจัด meeting วันนั้นเราได้เห็นสีหน้าและรอยยิ้มของทุกๆคนตลอด
ทั้งดีใจ+ทั้งตื่นเต้นตั้งแต่ก้าวเข้ามาแล้วครับ บอกได้คำเดียวว่ามีความสุขจริงๆไม่สามารถจะบรรยายเป็นคำพูดได้ทั้งหมด ทุกคนก็ออกปากเป็นเสียงเดียวกันครับว่าพี่นักเขียนน่ารักกว่าที่เราคิดมาก อบอุ่นเป็นกันเองที่สุด ทั้งพี่หน่องแฟนพี่นักเขียนฯมาให้ต้อนรับเป็นอย่างดีครับ ต้องขอบคุณเจ้าภาพที่น่ารักทุกๆท่านเป็นอย่างสูงด้วยครับ

หลายคนนำของฝากมาให้พี่นักเขียนฯทั้งส่งมาทาง EMS และทั้งหิ้วมาเอง ที่เห็นในรูปก็เป็นรูปวาดสีน้ำของน้องลูกเกด+การ์ตูนที่ผมวาด+กรอบรูปจากคุณเดรด หิ้วเอามาประกอบกันในวันนั้นเพื่อเซอไพรส์พี่นักเขียนฯ ถึงแม้จะชุลมุนไปบ้างแต่สนุกดี เพื่อแทนคำขอบคุณและความรู้สึกดีๆของพวกเราชาวห้องวิทย์ฯทุกคนที่ส่งให้พี่นักเขียนฯและทุกคนในครอบครัวครับ :-

 

"วันนั้นเรากันนั่งอยู่บนระเบียงริมสวน
ข้างล่างมีบ่อปลาด้วย บรรยากาศที่บ้านเป็นธรรมชาติเย็นสบายมากครับ.."

ทุกคนมาพร้อมกันจริงๆก็ 6โมงเย็นแล้วครับ พี่นักเขียนฯยินดีให้พวกเราและกลุ่มที่มาใหม่ได้สอบถามถึงหมวดความรู้ต่างๆในหนังสือโนวา อนาลัย รวมถึงเรื่องที่น่ารู้เกี่ยวกับความเป็นมาของข้อมูลที่ได้รับ และมีคำถามดีๆหลายข้อที่เราได้รับการทบทวนจากพี่นักเขียนฯโดยตรง..รวมทั้งประสบการณ์ส่วนตัวที่หาฟังจากที่ไหนก็คงไม่ได้ และที่สำคัญพี่นักเขียนพูดถึงการทำสมาธิ การทำความเข้าใจในเรื่องที่เราติดขัดและไม่เข้าใจ และสอนเรื่องการนอนสมาธิที่หลายคนคงได้กลับไปทดลองกันบ้างแล้ว เทคนิคการส่งและรับพลังรักษาผู้ป่วยซึ่งนักเขียนวาดจักระทั้ง 11 จุดออกมาให้พวกเราดูด้วย

เชื่อว่าหลายๆคนรู้สึกถึงพลังความรักของพี่นักเขียนฯที่สัมผัสได้ในวันนั้นกันตลอดนะครับ
ส่วนรายละเอียดเดี๋ยวเราค่อยๆทบทวนและขยายความกันต่อ..

เห็นว่าคุณ Falkman บันทึกเสียงไว้ด้วย คงจะได้เอามาทบทวนกันนะครับ
อ้อ..เดี๋ยวจะเอารูปสุดหล่อ Falkman มาให้ดู รู้สึกว่ามีบางคนอยากเห็นครับ (อิอิ)

 

ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของคุณปู่ของน้องนก(leogrilw99)ด้วยนะครับ
จริงๆแล้วท่านไม่ได้จากไปหรอกนะครับ เชื่อว่าจิตวิญญาณของท่านและน้องนกยังรับรู้และสัมผัสซึ่งกันและกันอยู่ตลอดเวลา ต่างกันก็เพียงแต่จิตวิญญาณของท่านไม่ได้อยู่ในมิติของมนุษย์หรือโลกทางกายภาพเหมือนน้องนกอีกต่อไปเท่านั้น

ขอส่งความรักความปรารถนาดีมายังน้องนกและญาติพี่น้องทุกๆคนขอให้มีจิตวิญญาณที่เข้มแข็งและมีพลังที่จะเรียนรู้และหาประสบการณ์ในมิติของมนุษย์ต่อไปนะครับ

 

เราทุกคนได้รับการเอาใจใส่ระหว่างสนทนากันเป็นอย่างดีครับ
ทางเจ้าภาพและพี่นักเขียนฯคอยดูแลทั้งอาหาร+น้ำดื่ม+ผลไม้+ขนมของว่างไม่ขาดช่วงเลยครับ
รู้สึกอิ่มใจและอิ่มท้องด้วย ต้องขอของคุณอีกครั้งครับ

ส่วนคุณ Falkman ตั้งใจม้วนขนมส่งความผูกพันของสายไหมและโรตีมาให้ทุกคนจนอิ่ม
ส่งผลส้มแทนความสดใสให้ทุกคนด้วยรอยยิ้ม...
และส่งข้าวต้มมัดแห่งความสามัคคีให้อีก (ส่วนคุณ F..จะเป็นคนไหนหากันดูครับ?)

พวกเราสนทนากันไปจนเวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยงคืน..
เขื่อว่าทุกคนคงอยากให้มีเวลามากกว่านี้ แต่ต้องกลับซะแล้วครับ
คืนนี้พี่นักเขียนจะเดินทางกลับบ้านที่อเมริกาแล้ว
และบอกว่าถ้ากลับไปถึงแล้วจะเข้ามาสนทนาให้พวกเราได้อ่านและเรียนรู้กันต่อครับ

 

ขอแสดงความเสียใจกับปู่ของคุณนกด้วยนะครับ

ช่วงนี้ติดสอบเลยต้องสนใจแต่เรื่องอ่านหนังสือ พึ่งสอบเสร็จไปวิชาเดียวเอง ช่วงนี้ก็มีลองนึกจินตนาการสร้างอารมณ์ความรู้สึกตอนที่เห็นคะแนนสอบแล้วได้คะแนนออกมาดี (อาศัยวิชาจากที่ศึกษามาจากที่นี่ด้วย อิอิ)

บรรยากาศบ้านพี่นักเขียนดูดีนะครับเนี่ย ดูร่มรื่นดี วันนั้นคงได้พูดคุยได้อะไรกันมาเยอะเลยใช่มั๊ยครับเนี่ย

 

บรรยากาศสดชื่น เป็นกันเองมากๆ
เวลาทุกคนมีความปิติสุข ผู้ชมก็รู้สึกถึงบรรยากาศนี้ด้วยเช่นกันครับ
น่าเสียดายมากๆนะครับ ถ้าไม่ได้ไปกัน

คุณ falkman สุดหล่อ มีถ่ายอยู่เกือบทุกรูปเลย (ไหนว่ากลัวกล้องงัย อิอิ)
ว่าแต่รูปในกล้องคุณ mead มีรูปคุณธรรมจิตต์อยู่ด้วยใช่มั๊ยครับ ถ้าให้ทายน่าจะเป็นบุรุษเสื้อน้ำตาลแขนยาว



ชอบรูปนี้มากๆเลยครับ ให้บรรยากาศที่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ว่าแต่เพื่อนๆสังเกตเห็นมั๊ยว่า มีสุภาพสตรีคนนึงแอบหลับอยู่ อิอิ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 19 คน ( เป็นสมาชิก 7 คน และ บุคคลทั่วไป 12 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>mead*, axzon47, Little Mermaid, wp-ivory+, ธรรมจิตต์, ปู่ชอบเรียน+ </TD></TR></TBODY></TABLE>

พี่นักเขียนกำลังให้พวกเราทำสมาธิกันอยู่ครับคุณเซลล์ มะใช่หลับ อิอิ
เป็นลักษณะการรับ-ส่งพลังขึ้นมาจากจุดศูนย์กลางของโลกออกสู่จักรวาลครับ

คุณธรรมจิตต์มาเฉลยด้วยครับ

 

ว่าแต่วิธีการทำยังไงเหรอครับคุณ mead
จะได้ช่วยกันส่งพลังความรัก ให้โลกและจักรวาลกันเยอะๆครับ

 

เห็นภาพทุกๆ คนแล้วรู้สึกขนลุกไปทั้งหลังเลยค่ะ ไม่นึกว่าจะได้เห็นตัวจริงของแม่อาจารย์
และเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคน เนื่องจากดิชั้นอยู่ต่างจังหวัดมีภาระทางบ้านต้องดูแล และไม่แน่ใจว่าการไปครั้งนี้ จะทำให้ตัวเองต้องวิตก วิจารณ์ไปกับสิ่งที่เห็นหรือเปล่า (ปรากฏว่าเมื่อเห็นภาพของทุกคนที่เอามาลงให้ชมแล้ว รู้สึกอยากร้องให้....มันดีใจ และเสียใจปนกัน...ไม่เข้าใจว่าตนเองรู้สึกอย่างไรกันแน่..) สำหรับแม่อาจารย์ลูกคนนี้ยังระลึกเสมอว่า...การรอคอยในสิ่งที่เราต้องการมันไม่เหนือความคิด และจินตนาการเลย...ขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะที่ทำให้ห้องนี้มีชีวิตขึ้นมา มันเหมือนเป็นเรื่องจริงที่ทุกคนสร้างให้มันเกิดขึ้น ตอนแรกรู้สึกว่าเราอาจจะไม่ใช่กลุ่มเดียวกัน เนื่องจากมีบางอย่างทำให้ดิชั้นคิดอย่างนั้น เช่น การพูดคุย หรือการสื่อสารกันเองในบางเรื่อง เหมือนว่าดิชั้นตามพวกคุณไม่ทัน เลยทำให้ต้องพาตัวเอง ออกไปนอกห้อง ไปแอบมองจากข้างนอกเพื่อดูความเป็นไปต่างๆ ของทุกคน
กลัวว่าเราจะถูกมองเหมือนเป็นคนที่แตกแยก (คิดอย่างนั้นจริงๆค่ะ) แต่พอเห็นทุกคนที่เป็น
ตัวจริงๆ กันแล้ว รวมทั้งแม่อาจารย์มันตื่นเต้น และตื้นตันจนอยากร้องให้...หวังเป็นอย่างยิ่งว่าบรรยากาศอย่างนี้จะเกิดขึ้นอีกในเร็วๆ นี้นะค่ะ
aydaree..

 

คุณ aydaree ครับ อาการตื่นเต้น-ดีใจ-ขนลุก-น้ำตาไหลออกมาเอง เท่าที่พูดคุยกันก็เป็นแบบนี้หลายคนแล้วครับ..บางคนเพียงได้ยินเสียงพี่เค้าทางโทรศัพท์ไม่กี่ประโยค ก็ออกอาการแบบนี้ครับ..ทั้งคุณเดรด คุณจินต์ฯ หรือคุณ falkman ก็บอกว่าอยากจะบรรยายความรู้สึกออกมามากๆ เชื่อว่าหลายคนได้สัมผัสกับความสงบ ความสุข ความปิติในวันนั้นและรู้สึกถึงในขณะนี้..ได้กันทุกคนครับ
พี่นักเขียนบอกว่าเราทั้งหลายล้วนเป็นหนึ่งเดียวกัน เหมือนยืนอยู่บนเส้นใยแมงมุมครับ ทั้งส่วนย่อย-ส่วนใหญ่ หากคิดหรือกระทำสิ่งใดขึ้น ย่อมจะส่งผลกระทบถึงกันได้หมดมิติของจิตวิญญาณ ไม่ว่าจะเป็นจิตวิญญาณต่างร่าง-ร่วมมิติ ,จิตวิญญาณต่างร่าง-ร่วมวัตถุประสงค์,จิตวิญญาณเสมือนร่วมร่าง-แต่ต่างมิติ ล้วนมีแต่คำว่า "เรา" ไม่มี "เขา" ความรู้สึกนี้จึงเชื่อมโยงถึงกันหมดครับ

และพี่นักเขียนบอกว่าเราทุกคนสามารถพูดคุยและร้องขอจาก higher-self ของตัวเราเองได้อย่างเป็นธรรมชาติด้วย ไม่ว่าจะเป็นทั้งตัวตนในอนาคต-อดีตที่รู้หรือมีประสบการณ์ในด้านนั้นๆมากกว่า จะคอยประคับประคองช่วยเหลือเราในปัจจุบันชาติ เกิดขึ้นจากตัวตนทั้งหลายมารวมพลังกันขึ้นจาก 1 เป็น 2,3,4,5,...>>> ทุกๆประสบการณ์ที่เราจดจ่อ จะเกิดขึ้นตามความปราถนาของเราได้เสมอครับ..งาน meeting ที่เกิดขึ้นก็เป็นภาพจำลองให้เราเห็นความจริงข้อนี้ครับ

 

ขอเล่าแทนได้มะ คุณเซลล์ ค่ะ แบ่บ แอบดูอยู่นานแระ ขยุกขยิก มะหวายแระ ขอนะ
ช่วงเวลาที่คุณเซลล์ เข้าใจว่ามีบางท่านแอบหลับอยู่นั้น จริงๆ ไม่ใช่หรอกค่ะ
แต่เป็นตอนที่พี่นักเขียน บอกให้พวกเราตั้งจิตให้เป็นสมาธิ

พี่นักเขียน ไม่ได้บอกให้นั่งท่าใด หรืออย่างไร บอกแต่ว่าให้ตั้งจิตให้เป็นสมาธิ
ในอิริยาบท ที่อยู่กันตรงนั้น เผอิญสุภาพสตรีท่านนั้น ได้ที่นั่งดีมาก จึงวางกายอย่างสบายแ ละผ่อนคลายที่สุด
พี่นักเขียน อธิบายว่า ให้เราจินตนาการว่ามีแสงไฟเล็กๆ กระพริบเหมือนหิ่งห้อย ตรงจุดกลางลำตัว ประมาณท้อง
แล้วจดจ่อให้ ดวงไฟนี้ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ คงจุดกำเหนิดไว้ ให้รัศมีของแสงสว่างพุ่งกระจาย
ออกไปทุกทิศทุกทาง จากท้อง ไหล่ผ่านลงสู่ขา และปลายเท้า ลงสู่พื้นที่เราสัมผัสอยู๋
(อ้อ ซึ่งเวลานั่ง เราจึงต้องให้เท้าสัมผัสพื้นด้วยค่ะ) พุ่งทะลุสู่ใจกลางโลก
จากท้อง ให้จินตนาการถึงพลังงานแสงว่างที่ขยาย ออกไปสู่ศรีษะ กระจายออก พุ่งออกไป

และขยายออกไปเรื่อยๆทุกทิศทุกทาง สู่จักรวาลและไปต่อเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
จนกระทั่งเราหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับทุกสรรพสิ่ง แล้วให้กำหนดรับรู้ความรู้สึกเหล่านั้น
ขณะนั่งทำสมาธิกัน พี่นักเขียนจะบรรยายด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ เป็นระยๆ จนพวกเราสงบ และปล่อยให้นิ่งอยู่ประมาณ 5 นาที

โห...สุดจะบรรยาย เพื่อนๆ ท่านอื่นๆ มาต่อหน่อยค่ะ ขณะนั่งพิมพ์นี่เดรดยัง รู้สึกตามเลย
เพื่อนช่วยมาเสริมหน่อยค่ะ อาจมีอะไรขาดตกบกพร่อง เผื่อเดรดจำอะไรได้ไม่ครบค่ะ

 

สังเกตุหรือเปล่าครับว่าภาพจากกล้องของคุณMeadจะมีแสงสีน้ำเงินอยู่หลายภาพเลยครับ

ต้องยอมรับว่าบรรยากาศเป็นใจจริงๆครับในการพบปะและพูดกับคุณพี่นักเขียนในครั้งนี้...ระเบียงไม้ที่ยื่นไปในสระน้ำ ล้อมรอบด้วยไม้ดอกไม้ประดับและต้นไม้ใหญ่นานาพันธุ์รวมทั้งเสียงนกยามเย็นก่อนเข้ารัง...สุดจะบรรยายจริงๆครับ

อยากเจอคุณเซลล์อยู่เหมือนกัน...ไม่น่าเบี้ยวกันเลย
จริงๆอยากให้ทายว่าใครคือคุณFalkmanก่อน แต่ไม่อยากขัดใจหัวหน้าห้องอ่ะครับ...ธรรมจิตต์เสื้อแขนยาวถูกต้องครับ...แต่คนละน้ำกันกับที่คุณเซลล์ทายมาครับ

 

เสียดายเหมือนกันครับคุณธรรมจิตต์
อยากเจอพี่นักเขียน และก็เพื่อนๆอยู่เหมือนกันครับ

ลองทำตามวิธีที่คุณเดรดบอก รู้สึกถึงความปิติสุขในการหลอมรวมจริงๆนะครับ หากมีรายละเอียดอะไรเพิ่มเติม เพื่อนที่มีโอกาสได้ไปสัมผัส มาเล่าต่อก็ดีนะครับ

แม้ว่าการอธิบายอารมณ์ ความรู้สึก ออกมาเป็นคำพูดจะไม่ง่ายนักก็ตาม แต่ผมเชื่อมั่นว่า สามารถทำได้กันทุกคนอยู่แล้วครับ

 

Falkman โฟกัสแต่อาหาร อิอิ
อันนี้รูปรวมหมู เอิ๊ย..หมู่ ครับ..

 

สวัสดีค่ะทุกคน
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเกดก็ไปมาด้วยค่ะ ขอเล่าบ้างนะ:-D
เกด,พี่มี้ดแล้วก็พี่เดรด นัดไปเจอกันก่อนเพื่อเอาภาพวาดมาประกอบกันค่ะ เห็นพี่เดรดตอนแรกนึกว่ารุ่นเดียวกับพี่มี้ดซะอีก(แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่มี้ดอายุเท่าไหร่นะ) เพราะคุณเดรดดูเด็กกว่าอายุจริงๆมากเลยค่ะ
ระหว่างทางก่อนไปถึงบ้านแม่นักเขียน(คุณaydaree เรียกแม่อาจารย์ เกดเอาเป็นแม่นักเขียนแล้วกัน) ใจเต้นตึกตักเลย ถนนสุขุมวิทวันนั้นรถติดแสนติดถ่วงเวลาให้ช้าลงไปได้เยอะแต่สำหรับเกดมันเร็วมาก เกดถามพี่เดรดว่า ถ้าเราเจอแม่นักเขียนแล้วจะทำยังไงกันดี
พี่เดรดตอบมาว่า"ไหว้สิคะ" แหม่ว
จริงค่ะเมื่อเจอกันทางการกระทำก็ต้องไหว้ แต่ทางใจนี่สิจะทำยังไงดีน้า

---------------------------------------------

ประตูบ้านเปิดออก ทันทีที่ชายหนุ่ม!!!!!(เครื่องหมายตกใจห้าตัวแหน่ะ)คนหนึ่งเดินออกมาเกดคิดในใจว่า"นี่ไง้..คุณแซม" ตอนนั้นรู้สึกยังไม่อยากลงจากรถเลยรู้สึกเหมือนการลงจากรถเหมือนการก้าวขึ้นเวทีอะไรสักอย่าง ตื่นเต้นมาก

ในวันนั้นมีอยู่ช่วงหนึ่งที่คุณแซมเล่าเรื่องสมัยเรียนอยู่ที่ศิลปากรให้ฟังว่าเขาเป็นหนึ่งใน สามเสือถาปัตย์ ไม่เคยรักใครมีแต่ผู้หญิงเข้ามา แต่เมื่อเจอแม่นักเขียนครั้งแรกกับรอยยิ้มหวานๆอึ้งจนต้องถอยไปชนผนังเลยทีเดียว
เกดเองเมื่อเจอแม่นักเขียนครั้งแรกก็ประมาณนั้นเลยค่ะ โปรยยิ้มมาทีทำอะไรแทบไม่ถูกเลยมือไม้ก็ไม่รู้จะวางตรงไหน ดีนะที่เหมือนมีเสียงพี่เดรดบอกว่า "ไหว้สิคะ" แหมได้ใช้ประโยชน์จริงๆค่ะ
แล้วเราก็ได้พบกัน

------------------------------------------------

มีสิ่งหนึ่งที่เกดอยากร่วมแบ่งปันก็คือ ความเข้าใจของเกดที่ว่า เราล้วนเป็นหนึ่งเดียวกันนั้น เกดพึ่งเข้าใจอย่างลึกซึ้งในวันนั้น ก่อนหน้านี้ด้วยการอ่าน จำ และพยายามทำความเข้าใจ ไม่ได้ให้ความเข้าใจได้เท่าการรับรู้ขึ้นมาด้วยตัวเองเลยจริงๆค่ะ เกดรู้สึกได้หลังจากช่วงที่ได้ทำสมาธิที่แม่นักเขียนให้กำหนดจุดเริ่มแสงสว่างจากกลางลำตัว ความรู้สึกของเกดคือเราเป็นแสงสว่างที่มีหนึ่งเดียว สงบ อบอุ่น ปลอดภัย รู้สึกอิ่มใจ
วิธีการที่กำหนดจุดเริ่มแห่งแสงสว่างจากกลางลำตัวนี้แม่นักเขียนก็เคยเขียนเอาไว้และเกดก็เคยลองทำตาม แต่เกดรู้สึกว่าตอนที่ทำคนเดียวกับนั่งทำในวันนั้นมันต่างกันชัดเจนมากค่ะ ก็เลยมาวิเคราะห์ดูว่าคงจะจริงที่เขาบอกว่าการทำสมาธิพร้อมกันหลายคนนั้นจะดีมาก และอีกอย่างที่คิดคือ แม่นักเขียนเนี้ยได้ส่งพลังอะไรมาให้รึเปล่า เพราะเกดไม่เคยทำได้อย่างนี้อยากนั่งไปนานๆยังไม่อยากลืมตาเลยค่ะ
สำหรับทุกคนที่ไปในวันนั้นเกดรู้สึกเหมือนเราเป็นพี่เป็นน้องกันจริงๆ เหมือนเคยเจอกันมานานแล้ว

------------------------------------------------

วันนั้นเกดนอนที่บ้านแม่นักเขียนด้วยเพราะมีปัญหาเรื่องที่พักค่ะ เกดรู้สึกเพลียเหมือนไม่สบายก็เลยขอให้แม่นักเขียนวางมือให้ค่ะ หูย ทันทีที่ท่านเอามือมาวางเกดรู้สึกยิบไปทั้งมือซ้ายเลยเหมือนมีกระแสไหลเข้ามา พอเสร็จแล้วก็บอกอาการของเกดได้เหมือนที่เกดรู้สึกเลย ท่านบอกว่าก็เหมือนท่านมาเป็นเกดเองไงก็เลยเข้าใจ
โดยปรกติแล้วถ้าเกดได้หลับเกดจะไม่ตื่น เอ๊ย! เกดจะตื่นทีเดียวตอนเช้าเลย แต่คืนนั้นไม่เหมือนกัน เกดฝันเห็นแม่นักเขียน ในฝันท่านมาสอนอะไรเยอะเลย แต่เอ่อ..โทษทีเกดจำไม่ได้ว่าสอนอะไร(ก่อนนอนเกดเหนื่อยมากก..คงเกี่ยวเนอะ) คือไม่รู้จะบอกเป็นคำพูดยังไง แล้วจู่ๆก็รู้สึกเหมือนจะต้องลุกไปเข้าห้องน้ำอาการเหมือนถูกปลุกค่ะ เพราะปรกติถ้าไม่มีใครปลุกเกดไม่ตื่นนะ และเวลาที่ได้ตื่นขึ้นมาก็ได้ทบทวนฝัน
เมื่อกลับมานอนอีกครั้ง คราวนี้เกดฝันถึงคุณแซม ในฝันเกดรับรู้ได้ว่าคุณแซมใจดีและน่ารักมาก มีบุคลิกขี้เล่นอีกด้วย ในฝันคราวนี้มันดูเกี่ยวกับอาหารนะคะ เหมือนจะบอกให้เกดทานอะไรสักอย่าง(เฮ้อ คนอ่านจะรู้เรื่องด้วยมั้ยเนี้ย) เกดจำได้คำนึงคือ"ทานนี่แล้วจะผิวดี" คือเห็นมีแม่ค้ากับหม้อแกงหม้อใหญ่ๆข้างหน้าเยอะมาก แล้วเกดรู้สึกเหมือนคุณแซมเป็นพ่อครัวเลย แค่นี้ก่อนดีกว่าเดี๋ยวมั่วค่ะ ครั้งนี้ก็เหมือนกันเกดเหมือนถูกปลุก แล้วเกดก็ได้ตื่นทบทวน
ตอนทบทวนจำได้เจ้าค่ะ แต่พอตื่นมาตอนเช้าก็จำได้น้อยมาก
พอตื่นเช้ามาเกดก็บอกว่าฝันเห็นท่านทั้งสองคนเลย แม่นักเขียนบอกว่าถ้าจำได้เมื่อไหร่ค่อยมาบอกนะว่าฝันว่ายังไงบ้าง รู้สึกเหมือนหาของไม่เจอค่ะพอคนที่ให้มาถามว่าของอยู่ไหนเราก็หาไม่เจอ แต่ของนั้นก็ไม่ได้ร่วงอยู่นอกบ้านยังไงก็อยู่ในบ้านอยู่ดี เกดเชื่อว่าคำสอนต่างๆมันฝังอยู่ในตัวเกดแล้วหล่ะ เพราะจากวันนั้นจนวันนี้นะคะเกดรู้สึกเป็นคนใหม่เลย
รักแม่นักเขียนจัง ใครกันจะคอยมาบอกมาสอนเรานอกจากคนที่รัก ปราถนาดีกับเรา จริงมั้ยคะ

-------------------------------------------------

ตอนเช้าเกดประทับใจคุณแซมมากๆท่านเอาโจ้กใส่ไข่มาให้ทาน เป็นโจ๊กที่อร่อยที่สุด และน้ำเปล่าที่คุณแซมให้ก็เป็นน้ำเปล่าแก้วที่อร่อยที่สุดในชีวิตเลยค่ะ
ตอนกลับเกดถามคุณแซมว่าทำไมถึงได้ชื่อว่า แซม ท่านบอกว่าก็เพราะชื่อจริงคือ สมชาย แต่พอไปอยู่อเมกาคนที่นั่นว่าเรียกยากเลยเรียกว่า แซม ละกัน
เกดเคยฝันถึงคนที่มีชื่อต่างแล้วหนึ่งในนั้นก็มีชื่อ สมชาย ด้วยคุณสมชายในฝันใจดีมากๆ เกดรู้เลยว่าคุณสมชายคนนั้นก็คือ คุณแซม นี่เอง

--------------------------------------------------------------

การได้เจอกับทุกคนในครั้งนี้เหมือนเพิ่มพลังให้เกด โดยไร้คำพูดแต่ก็สัมผัสได้ถึงใจที่เกื้อหนุนกันอยู่
สำหรับแม่นักเขียนเหมือนสิ่งดีงามที่เหมือนของขวัญปีใหม่ของเกดค่ะ เป็นแรงบัลดาลใจให้เกดอยากพัฒนาตัวเอง อยากเป็นชีวิตดีงามด้วยคน

​

ขอบคุณทุกคนได้มาเจอกันนะคะ
;aa9

​

 

รู้สึกเหมือนกันครับ
ตอนที่นั่งสมาธิแล้วส่งพลังออกไปนั้นข้าพเจ้ารู้สึกเงียบสงบและความเงียบสงบนั้นเหมือนเป็นคลื่นพลังงานที่แผ่ออกไปกว้างขึ้น...กว้างขึ้นจนรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่าปราศจากกายภาพแต่ยังรับรู้ได้ถึงพลังของความรู้สึกนึกคิดของเราที่มีอยู่...อย่างนี้หรือเปล่าที่ว่าโลกของจิตวิญญาณไม่มีระยะทางและกาลเวลา และ"สรรพสิ่งเป็นหนึ่งเดียวกัน"