สารพันปัญหา ตอบโดยคุณ nopphakan

สวัสดีครับ พี่นพ ครั้งนี้ผมขออนุญาตสอบถามพี่ ในเรื่องที่ผมสงสัยจากการพยายามฝึกสมาธิของผมนะครับ
1.ตอนนี้ผมฝึกกสิณโดยใช้แผ่นกสิณสีแดงที่ มีขายสำเร็จรูปน่ะครับ ผมเลือกสีแดงเพราะว่าตอนสีคนขายเขาแนะว่าจะทำให้เกิดสมาธิได้เร็วครับ ที่ผมอยากเรียนถามพี่นพนะครับว่า การตั้งจิตขณะมงภาพกสิณผมควรตั้งแบบไหน พี่พอจะมีความแนะนำให้ผมไหมครับ แล้วสีแดงนั้นเหมาะกับผมไหมครับ ระหว่างที่ฝึกผมมองภาวงกลมสีแดงภาพสีแดงมันเลือนๆพร่าๆไปแบบนี้ถือว่าผิดไหมครับ
2.ผมได้ลองฝึกวิธีการรักษาตัวเองที่ใช้สมาธิรักษาตัวเองที่ พี่เขียนในกระทู้พญานาคน่ะครับ ที่ใช้มือซ้ายและมือขวาดึงพลังงานน่ะครับ ตอนที่ผมทำนั้นผมรู้สึกถึงก้อนพลังปรากฏขึ้นที่มือทั้ง 2 ข้างนะครับ บริเวณฝ่ามือทั้ง 2 ข้างผมรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้ามาสถิต แล้วก็บางครั้งนิ้วมือมันจะเกร็งแข็งระหว่างที่ตั้งจิตในมันดูดพลังออกมาน่ะครับ พอเป็นแบบนั้นผมก็จะนำไปอังไฟจากเทียน ที่ผมฝึกไปมีอะไรที่ควรแก้ไขบางครับพี่นพ
ผมขอบคุณพี่นะครับ ที่ช่วยตอบคำถามครั้งเก่า พี่ทำให้ผมแน่ใจในตัวเองมากขึ้น และมั่นใจว่าควรจะทำเช่นไรต่อไปนะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากเจอพี่นพสักครั้งนะครับ

 

กินข้าวทำธุระก่อนเด่วมาเล่าส่วนอื่นๆให้ฟัง
ปล.ในโหมดกสิณสี ที่เด่นสุดของ Ti-009
คือ ขาว เหลือง แดง เขียว
แดงเป็นดับที่ ๓ ^_^

 

กสิณทั่วไปนะ ทางปฏิบัติคือ การที่ตัวจิตสร้างภาพนามธรรมขึ้นมาด้วยตัวจิตเอง
เราเรียกภาพเหล่านี้ว่า อุคคนิมิต หรือ ปฏิภาคนิมิต ได้หมด และในระหว่าง
ทางที่จิตกำลังสร้างภาพนามธรรมขึ้นมานั้น ก็สามารถเกิดเป็นภาพต่างๆ
แสงสีต่างๆ เกิดขึ้นได้เป็นปกติ ภาพพวกนี้มักจะสวยกว่า ภาพตั้งต้น
ความหมายก็คือ เป็นตัวขวางนั้นเอง รวมทั้งการเกิดสิ่งรับรู้ต่างๆทางนามธรรม
ก็ล้วนแล้วแต่เป็นตัวขวางทั้งสิ้น........ในการฝึกกสิณระดับที่ยังไม่ใช้เป็นแนวทาง
สำหรับเดินปัญญา นั้น จะต้องเข้าให้ถึงในระดับปฏิภาคนิมิตก่อนเท่านั้นในเบื้องต้น
ถึงจะสามารถมีกำลังผลิกมาใช้งานได้ ในเวลาใช้ชีวิตปกติ.......

จิตสร้างภาพนามธรรมด้วยตัวมันเอง แน่นอนว่ามันจะต้องมีช่องทางในการมองและ
แสดงภาพต่างๆเหล่านี้ นั่นก็คือ จุดระหว่างกลางเหนื้อคิ้วนั้นเอง ไม่ใช่ลูกนัยตาปกติ
ที่คุ้นเคยในการมองรูปธรรม และภาพที่จิตสร้างนี้ จะต้องไปปรากฏภายนอกกาย
บนอากาศเท่านั้น เพราะถ้ายังอยู่ในกาย มันจะยังไม่พ้นความคิดจากสมอง
ที่จะมาร่วมสร้างเป็นภาพได้ เข้าใจเนาะ....

ดังนั้น ระบบลมหายใจที่ใช้ จำเป็นที่จะต้องตัด การโยงความคิดจากสมองที่มักจะ
ใช้เพื่อมองผ่านลูกตาปกตินั่นเอง ..... ทำได้ด้วยการโน้มสายตามองลงมาที่ลิ้นปี่
ก็จะมีความรู้สึกว่า มีตาดวงเดียว มองผ่านเหนือระหว่างคิ้วได้อัตโนมัติ แต่อย่าไป
ดูและไปสนใจ ให้ปล่อยเป็นธรรมชาติ ไม่งั้นจะเกิดอาการหน่วงและตึงได้อย่างไม่รู้ตัว

และปรับระบบลมหายใจเข้าออกให้ลึกถึงท้อง แต่หยุดที่ปลายจมูก ก็เพื่อเป็นการ
เตรียมความละเอียดให้จิต ในการรองรับการสร้างภาพนามธรรมต่างๆ

เวลาฝึก เราจะแค่มองวงกลมสีแดง หรือ สีแดง เพื่อเป็นอุบายให้จิตได้สร้างภาพนามธรรม
ให้เราพยายามใช้เหนือระหว่างคิ้วมองแทน แล้วละสายตาไปยังที่อื่นๆ ไม่ว่าพนังกำแพง
หรือกลางอากาศก็ได้ ปกติจากสีแดงมันจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวอ่อน ดังนั้น
ให้เรา ใช้สีเขียวอ่อนๆ แทน เวลาละสายตาก็จะเปลี่ยนเป็นสีแดงได้เอง
แล้วก็พยายามรักษาแบบนั้นไว้(ไม่ใช่รักษาให้นานนะ คือให้เห็นเป็นภาพแบบนั้น)
เรียกว่า มันไปไหนไปด้วย และให้สนใจ
ภาพตั้งต้นเท่านั้น ถ้ามันหายไป ไม่ต้องสนใจ ให้ระลึกรู้ลมหายใจเข้าออก
อีก ๔ ถึง ๕ รอบภาพจะกลับมาต่ำแหน่งเดิมได้เอง........

ถ้าหายก็ช่างมัน ให้ระลึกสร้างขึ้นมาเรื่อยๆ เรียกว่า เข้าๆออกๆ
ภาพหาย ก็ระลึกใหม่ ให้มันขึ้นเร็วขึ้น พอหายก็ทำใหม่ ทำไปเรื่อยๆ
ทำแบบนี้ มันถึงจะมีกำลังสะสม เพียงพอ ที่จะก้าวข้ามไปปฏิภาคนิมิตได้เอง....

เข้าใจไหม ถ้าเราไปพยายามรักษาภาพให้นาน จะกลายเป็นว่า
จิตเราจะไปชินในสภาวะนี้ กลายเป็นจมแช่ มันจะไปติดสภาวะนี้
และจะไม่มีกำลังสมาธิก้าวข้ามไป ต้องอาศัยอุบายในการเข้าๆออกๆ
คล้ายๆ เราเล่นเวท ค่อยๆเล่น น้ำหนักน้อยๆไปเรื่อยๆ พอเล่นบ่อยๆ
ร่างกายก็จะแข็งแรงเพิ่มน้ำหนักได้เอง การเข้าๆออกก็เปรียบได้ประมาณนี้หละ...

อย่าไปอังไฟที่เทียนครับ.....ความรู้สึกว่ามีไฟฟ้าสถิตที่กายเป็นเรื่องปกติ
เพราะกำลังสมาธิสะสมและสภาวะจิตตอนทำงานยังไม่มีสามารถตัดกายเนื้อนี้ได้
มันเป็นเรื่องธรรมดา เด่วต่อไปจะดีขึ้นเองตามลำดับ ถ้าทำบ่อยๆตามนี้ คือ
ให้กำหนดจิตออกจากกลางลิ้นปี่ หงายฝ่ามือขึ้น ผลักพลังงานต่างๆที่อยู่ในกาย
ให้มันออกไปภายนอกทุกทิศทุกทาง
*****ย้ำว่า ให้ผลักออกจากกลางจิต ตรงต่ำแหน่งกลางลิ้นปี่
นึกว่า ร่างกายเป็นท่อ แล้วไปกำหนดออกตรงจุดศูนย์กลางท่อ
ที่อยู่ตรงกับต่ำแหน่งลิ้นปี่ในร่างกาย อย่าไปใช้ความคิดในศรีษะ ไม่งั้นก้อนพลังงาน
มันจะอังที่มือเรา และมันจะมาหมุนอยู่บริเวณหน้าอก แถมหมุนภายใต้กระโหลกศรีษะ
ด้านหน้าเราด้วย จะทำให้ให้แน่นและรู้สึกร้อน ตลอดจนตึงได้เหมือนที่เป็น ณ เวลานี้

ให้ฝึกแบบนี้ ผลักออกไป ให้รู้สึกว่า กระแสต่างๆ มันวิ่งขึ้นไปข้างบน
จนร่างกายเบา ตัวเบา......

ต่อไปถ้าเราจะมาเรียกเป็นพลังงานขึ้นมาที่มือ ก็ให้กำหนดตรงต่ำแหน่งลิ้นปี่
แล้วดันขึ้นมาตรงๆทะลุกลางศรีษะขึ้นบน
เด่ว พลังงานที่ขึ้นมาบนมือ มันจะขึ้นมาเอง และก็จะไม่ส่งผลที่มือด้วย
คือจะรู้สึกสบายๆ ลองสังเกตุดู

สังเกตุนะ ***ตอนรักษา ตรงลิ้นปี่ ศูนย์กลางท่อ ขยายออกไปไร้ทิศทาง
***ตอนเรียกพลังงาน ตรงลิ้นปี่ ศูนย์กลางท่อ กำหนดให้มีเส้นขึ้นมา
วิ่งขึ้นมาตรงๆ เบาๆ ผ่านขึ้นบน ผ่านกลางกระโหลกศีรษะ..


ลองไปสังเกตุและทำดูใหม่นะ......
อนาตคถ้าได้เจอกัน ไม่มีปัญหาอะไรหรอก..
จะง่ายกว่านี้ เตรียมพื้นฐานตรงนี้ไปก่อน.....

การขยายออกไร้ทิศทาง ใช้ในการกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลก็ได้
เพราะหลักการเดียวกัน เครเนาะ

ที่สำคัญ ลิ้น ปาก ตา ห้ามขยับ..... ^_^

 

ผมขอขอบคุณพี่นพ มากนะครับ ที่แนะคำแนะนำดีๆมาให้ แต่ตัวผมสะกิดใจนิด ตรงที่พี่บอกว่า ตามลำดับแล้วผมชำนาญ สีขาว สีเหลือง สีแดง สีเขียวตามลำดับใช่ไหมครับ ผมจำเป็นต้องเปลี่ยนรูปกสิณไหมครับ จากแดงเป็นขาว แล้วถ้าตัวกสิณกลาง(พวกธาตุ 4) ผมพอจะฝึกได้ไหมครับ แบบนี้ผมควรจะเปลี่ยนไหมครับ หรือจะทำสีแดงต่อไปได้เลยครับพี่นพ

 

ขอถามนอกจากเรื่องธรรมะได้มั้ยคับ ทำยังไงจะเลิกรักเลิกชอบคนๆหนึ่งได้คับ มันวนๆเวียนกับความรู้สึกเป็นปีล่ะ ทำงานก็เจอกัน ดูๆเขาแล้วก็ไม่คิดอะไร อยากจะให้มันขาดๆไปสักทีอ่ะคับ ไม่รู้เวรกรรมอะไรใจมันไม่เลิกสักที

 

ให้ระลึกว่า ที่ผ่านมาให้ถือว่าเป็นอโหสิกรรมต่อกันและเวลาทำบุญ
ก็อุทิศส่วนกุศลให้เค้าร่วมด้วย ไม่ใช่เพื่อให้เค้าคลี่คลายนะ
แต่เพื่อสร้างให้ใจเราเองที่คลี่คลาย....
อนาคตจะเริ่มๆ เข้าใจๆอะไรได้เอง...
ลืมมันไม่ลืมหรอก หรือจะหายไปจากใจ ก็ต้องระดับปฏิสัมภิทาญาน
ความสามารถสูง อย่างบุคคลทั่วไป ทำอย่างไร ให้ไม่ระลึกขึ้นมาปรุงแต่งเท่านั้นเอง
ความเข้าใจก็มีส่วน นอกจากเรื่องอื่นๆ
และต้องให้เวลากับตรงนี้ด้วย....

 

ห่างหายจากการถามพี่นพฯมานาน แต่ก็อ่านที่พี่ตอบแทบทุกกระทู้ โรคที่เป็นอยู่และเคยขอคำแนะนำจากพี่ก็ดีขึ้นบ้างครับแต่ยังไม่หายครับ สนใจเรื่องการปฏิบัติธรรม ถ้าไปสนทนากับพระอาจารย์สุริยันที่วัดท่าน ท่านจะให้คำแนะนำที่ถูกกับจริตเรามั้ยครับ รู้สึกชอบสติปัฎฐานแต่เคยทำทั้งดูกายและดูจิตก็ยังไม่ค่อยไปไหนครับ

 

สนทนากับท่านดีสุด
ถามเรื่องการรักษาเรื่องอะไรต่างๆได้หมด
ก็ติดตามเวลาที่จะเจอท่านได้ ที่เพจวัดเน้อ...

 

ขอบพระคุณครับพี่

 

วันนี้ไปเจอยังทำใจไม่ได้คับ เขาไม่คุยด้วยก็ไม่พอใจเขา อยากให้เขาหายไปจากโลกนี้คับ

 

เอ่อ อาการนี้เค้าเรียกว่า
การยึดติดตัวตน แล้วปรุงไปทางอกุศล

พวกนี้แก้ได้ด้วยการ
พิจารณาตัดร่างกายบ่อยๆ
ว่าไม่ใช่ของเรา บังคับไม่ได้ดังใจ
แต่ใช้เวลาหน่อยนะ มันจะเตลิด
คิดปรุงไปเรื่อยๆยิ่งกับบุคคล
ที่เราสนิทมันยิ่งปรุงง่าย

ควรฝึก ตัดวงจรนี้ก่อน
เรื่องการปรุงทางอกุศลจะหายไปเอง

บางทีพอระลึกได้ ให้นึกว่า
สิ่งที่เราคิด เป็น กุศล หรืออกุศลก็พอ

อาจจะเห้ย! คิดได้ไง
มันไม่ดี อย่าคิดนะ แบบนี้ไม่ใช่ความคิดเรา
อย่าเข้ามาในใจแบบนี้
คิดดีๆซิวะ หรือ เอ่อถ้าเราเป็นเค้า
เราจะทำแบบนี้ไหม?
(ตย. อุบายในการเปลี่ยน
พลังงานความคิดอย่างหนึ่ง)
พอมองภาพออกเนาะ

กุศล และ อกุศล มันไม่อยู่ที่เดียวกันนะ
นี่คือกิริยาปกติของมัน เพราะมันเป็นอริกัน
อยู่ที่อุบายในการสร้างกองกำลัง
ต่อต้านของเราเอง สำคัญคือรู้ทันให้เร็ว
ก่อนในเบื้องต้น

ที่เราเจอมันคือกิริยาปกติของชาวโลกนี่หละ

 

ขอบคุณคับ

 

สวัสดีครับพี่นพ ขออนุญาตให้พี่ช่วยแนะนำแนวทางปฎิบัติเพิ่มเติมถ้าจะให้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปของผมด้วยครับ
ปัจจุบันผมปฎิบัติโดยดูลมหายใจเป็นหลัก แต่อาจจะต่างจากทั่วๆไปนิดนึงตรงที่ไม่ได้เพ่งลมลงไปเสียทีเดียว แต่มีจิตที่คอยระลึกรู้อยู่ห่างๆ ทำให้เมื่อจิตไหลไปตามอารมณ์อื่นๆเข้ามากระทบ หรือกลายเป็นกระแสความคิด สติสัมปชัญญะก็จะต้องทำงานเพื่อให้จิตตื่นรู้กลับมาอยู่ที่ลมหายใจต่อไป เรื่อยๆ (คือผมเคยลองศึกษาจากหนังสือสภาวะสังขารธรรม ของหลวงพ่อกัสปมุนี วัดปิปผลิ ) ซึ่งก็มีความสดชื่น และสงบได้ระดับนึง แต่ยังไม่เคยถึง ฌานเลยครับ ขอคำแนะนำจากพี่เพิ่มเติมด้วยครับ กราบขอบคุณและโมทนาครับ

 

วิธีฝึกของเด็กบางบัวเป็นสมาธิแบบสร้างแนวทางเดินให้จิตเพื่อให้เกิดเป็นปัญญาทางธรรมขึ้นมาในระหว่างทางที่ฝึก แน่นอนว่า
วิธีแบบนี้ ไม่ได้เน้นมุ้งเน้นที่จะสร้างกำลังสมาธิหรือกำลังจิตสะสมอะไรเพื่อไปใช้งานทางด้านพิเศษต่างๆอะไร ซึ่งเหมาะกับผู้สูง
อายุประมานท่านที่ไปเรียนตามโรงเรียน
ครูสมาธิอะไรประมานนั้น

แต่ตามจริตเราเองคงไม่ได้จะหวังแบบ
เนิบๆทั่วไป ด้วยเหตุที่ยังวัยรุ่นอยู่
และก็เคยมีประสบการณ์ทางด้านนามธรรมมาบ้าง ซึ่งถือว่าโดยรวมยังปกติทั่วไป


วิธีพัฒนาต่อ คือ
๑. อย่ารีบหรือใจร้อนที่จะได้
กำลังสมาธิเพิ่มนะ ให่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เพราะแนวทางมันเป็นแบบนี้(คือการวางอารมย์
ได้แค่ไหนแค่นั้น อย่าเปรียบเทียบกับที่ผ่านมา อย่าตั้งเป้าว่าวั้นนี้จะต้องดีกว่า)
๒. ให้เพิ่มความถี่ ในการทำสมาธิเพิ่มขึ้น
ด้วยการ สวดมนต์นั่งสมาธิเป็นเวลา
ให้ต่อเนื่อง เช่น กำหนดไว้ ๑๐ นาที ก็เอา
๑๐นาทีพอ แต่ให้ต่อเนื่องอย่าหยุดๆขาดๆ
และในระหว่างวัน ให้มาเพิ่ม การเจริญสติในขีวิตประจำวันให้ต่อเนื่องเพิ่มขึ้น เช่น
เดินไปเข้าห้องน้ำ รู้ว่าเดินกี่ก้าว เดินไป
ทำอะไร ก็รู้จำนวนก้าวที่เดิน จำไม่ได้หรือลืม ก็ให้เริ่มใหม่ ช่วงเวลานิ่งๆระหว่างวัน ก็ให้มาระลึกลมหายใจเข้าออกหยุดที่ปลายจมูก หายใจเข้าลึกๆจนท้องพอง
แต่อย่าตามลมหายใจเพราะจิตจะเกิด
โดยไม่รู้ตัว(รู้ว่าลมกระทบปลายจมูกพอ)จะภาวนาหรือไม่ภาวนาก็ได้(สร้างเสริมกำลังสมาธิเอาไว้เป็นฐาน)
๓. ให้เลิกการ คิด วิเคาระห์ แยกแยะ ตีความ ธรรมะต่างๆซะ ว่าจะต้องใช่แบบนี้ เป็นแบบนั้น พวกนี้ให้เลิก ให้เฉยๆเอาไว้
อย่าไปสรุปอะไร คล้ายๆ รู้ๆ ฟังๆเอาไว้
(ต้องเลิกเพราะคือตัวขวางหลักๆ)


ผ่านข้อ ๒ ทำข้อ ๓ ได้ระยะหนึ่ง
สัปดาห์แรกจะเริ่มเห็นผล
สัปดาห์สองจะดีขึ้นผิดสังเกตุ
สัปดาห์ที่สามขึ้นไปจะเข้าใจเองว่า
สมาธิระดับฌานเบื้องต้นเป็นอย่างไร


เครเนาะ ^_^

 

ขอบคุณและโมทนาที่เมตตาแนะนำครับ จะลองไปปฎิบัติตามที่พี่แนะนำมาครับ _/\_ _/\_ _/\_

 

สวัสดีครับ ขออนุญาตถามนิดเดียวครับ
ผมต้องปฏิบัติแนวไหนครับ ถึงจะสานต่อของเก่าได้(ถ้ามี) หรือว่าถึงเวลาแล้วจะรู้เอง

 

อฐิษฐานจิต ทางสายวัดมีชื่อทางอุทัยธานี

 

อ นพกลับมาแล้ว รอนานเลยค่ะ

 

ยังไม่นอนหรือพึ่งตื่น ๕๕

 

ที่นี่๔โมงเย็นค่ะ