เรื่อง "การพิจารณาเห็นจิตภายในและจิตภายนอก"

ก็นี่แหล่ะ ที่เขาเรียกว่า ฝึกสติมาไม่ดีพอ..ก็ไม่รู้ทันว่ามันเผลอ เข้าไปร่วมนึกคิด ตั้งแต่เมื่อไหร่....ก็นี่แหล่ะ แค่เผลอยังไม่รู้ตัวทัน ก็จงฝึกต่อไป...

เป็น ให้รู้ทันความเผลอ เมื่อรู้ทัรว่าเผลอ ให้หยุดความคิดทั้งหมด ในทันที...แล้วมาเริ่มต้น ที่ รู้ที่ตัว รู้ที่กาย..ในทันที...เนี่ย ฝึกรู้ทันความเผลอให้มันได้ซะก่อน

 

ไม่เฉพาะแต่ jityim หรอกค่ะ หลาย ๆ คนก็มีทั้งกุศล และ อกุศล ปะปนอยู่ในจิตกันทั้งนั้น แล้วแต่ใครจะมากจะน้อย ที่นี้อยู่ที่เราค่ะ จะจัดการอย่างไร กับสิ่งที่มีอยู่ในจิต ทั้งที่ได้แสดงออกมา และ ยังไม่ได้แสดงออกมา ใครได้เห็นได้เร็วก็ใช้ปัญญาจัดการได้เร็ว

 

ฝึกเห็นมันอยู่เนือง ๆ ค่ะ

 

อย่าพึ่ง มาโชว์พาว ว่า อยู่ที่แต่ละคนจะจัดการมันยังไง..เอาที่ตัวเองก่อน
แค่สติรู้ทันในความเผลอได้ก่อน...ไม่ดีกว่าเหรอ...อย่าพึ่งข้ามไปถึงขั้นจะจัดการกับมันเลย...ขอร้อง..นะ..ไม่เผลอได้เมื่อไหร่ ค่อยมาถาม มาคุย มาพูดวิธีที่จะจัดการกับมัน นะ..นะ เนืองๆนะ

 

นั่นมัน สติ เด็กอนุบาล เรียนตาม ประเพณี ปรัชญา ว่าด้วย คุณค่า อย่างงั้นดี อย่างงี้ งาม


สติ ทางธรรม คือ การเห็นความเสมอกัน ระหว่าง อกุศล กุศล อัพพยากต

ความเสมอกัน คือ มันไม่เที่ยง ตั้งอยู่ไม่ได้ เป็นเพียง อาการของจิต

พอเห็น ทั้งธรรมทั้งสาม เสมอกัน มันถึง จะแหวกออกไป เห็น ฐานจิต
เมือนั้นจึง เริ่มนับหนึ่ง การเจริญสติ สัมปชัญญะ คือ การตัดกิเลส อาสวะ
หากมีด้วย งานภาวนาเดิน เป้าหมายมีสิทธิสำเร็จผล จึงเรียกสัมปชัญญะ

เพราะเห็นว่า กิเลสหายไปจริง อยู่เหนือดี และ ชั่ว ( และ กลางๆทั้งหลาย )
จึงชื่อว่า ตื่น เบิกบาน ไม่ติดข้องโลก ....ซึ่ง ยังไม่จบนะ

ยังมี การยกการเห็นอีกหลายอย่าง กว่าจะ อ้อ นี่คือ การเห็น อริยสัจจ4

 

อ้อ มีอีกอย่างหนึ่งค่ะ ลักษณะสัมปชัญญะที่แจ่มแจ้ง เราจะรู้ตัวทั่วพร้อมในขณะลืมตาได้ ความรับรู้ทั้งหมดรวมเป็นหนึ่งเดียว ปราศจากสิ่งใด นอกจากตัวรู้ตัวเดียว พร้อมกับความรู้ตัวทั่วพร้อม ตัวที่รู้ในขณะที่มองไปข้างหน้า วัดได้จากลักษณะที่เราเห็นว่าเต็มร้อยหรือไม่เต็มร้อย ความรู้สึกของเราวัดได้ด้วย ใครเคยเป็นไหม ที่ว่า เห็นแบบชัดเจน ถ้าเห็นหรือ สัมปชัญญะลดลงเหมือนมีฝ้าหมอกมาบดบังในการมองเห็น (ขณะลืมตา) ทำให้มองเห็นไม่ชัด หรือ ไม่เด่นชัด หรือ ความเด่นชัดในการเห็นลดลงนะค่ะ

 

คำว่าพิจารณาเห็นอยู่ เนื่องๆ เป็นอย่างไร
"เมื่อจิตมีราคะ ก็รู้ชัดว่า จิตของเรามีราคะ หรือเมื่อ
จิตปราศจากราคะ ก็รู้ชัดว่า จิตของเราปราศจากราคะ"
-เพราะ "ราคะ" ไม่ใช่จิต ตั้งอยู่ไม่ได้ เกิดขึ้นและดับไป
"เมื่อจิตมีโทสะ ก็รู้ชัดว่า จิตของเรามีโทสะ หรือเมื่อจิตปราศจากโทสะ
ก็รู้ชัดว่า จิตของเราปราศจากโทสะ"
-เพราะ "โทสะ" ไม่ใช่จิต ตั้งอยู่ไม่ได้ เกิดขึ้นและดับไป
"เมื่อจิตมีโมหะ ก็รู้ชัดว่า จิตของเรามีโมหะ หรือเมื่อจิตปราศจากโมหะ
ก็รู้ชัดว่า จิตของเราปราศจากโมหะ"
-เพราะ "โมหะ" ไม่ใช่จิต ตั้งอยู่ไม่ได้ เกิดขึ้นและดับไป
"เมื่อจิตหดหู่ ก็รู้ชัดว่า จิตของเราหดหู่ หรือเมื่อจิตฟุ้งซ่านก็รู้ชัดว่า จิต
ของเราฟุ้งซ่าน"
-เพราะ "ความหดหู่ หรือ ฟุ้งซ่าน" ไม่ใช่จิต ตั้งอยู่ไม่ได้ เกิดขึ้นและดับไป
"เมื่อจิตเป็นมหัคคตะ ก็รู้ชัดว่า จิตของเราเป็นมหัคคตะ หรือเมื่อจิตไม่
เป็นมหัคคตะ ก็รู้ชัดว่า จิตของเราไม่เป็นมหัคคตะ"
-เพราะ "มหัคคตะ หรือ รูปฌาน อรูปฌาน" ไม่ใช่จิต ตั้งอยู่ไม่ได้ เกิดขึ้นและดับไป เป็นเพียงการรวบรวมจิตให้เป็นเอกัคตตาเท่านั้น

"เมื่อจิตเป็นสอุตตระ ก็รู้ชัดว่า จิตของเราเป็นสอุตตระ หรือเมื่อจิตเป็น
อนุตตระ ก็รู้ชัดว่า จิตของเราเป็นอนุตตระ"
-เพราะ "สอุตตระ กับ อนุตตระ หรือ กามาวจร กับ รูปปาวจร อรูปาวจร" ไม่ใช่จิต ตั้งอยู่ไม่ได้ เกิดขึ้นและดับไป
"เมื่อจิตตั้งมั่น ก็รู้ชัดว่า จิตของเราตั้งมั่น หรือเมื่อจิตไม่ตั้งมั่น ก็รู้ชัดว่า
จิตของเราไม่ตั้งมั่น"
-เพราะ "จิตนั้นตั้งมั่นอยู่แล้ว" ความไม่ตั้งมั่นของจิตเพราะมีเหตุปัจจัยมาปรุง จึงเกิดดับ
"เมื่อจิตหลุดพ้น ก็รู้ชัดว่า จิตของเราหลุดพ้น หรือเมื่อจิตยังไม่หลุดพ้น
ก็รู้ชัดว่า จิตของเรายังไม่หลุดพ้น"
-เพราะ "จิตนั้นหลุดพ้นอยู่แล้ว" ความไม่หลุดพ้นของจิต เพราะมีอวิชชากั้นไว้ไม่ให้เห็น จึงไม่เห็นความเป็นจริงของจิตแท้

เห็นเนื่องๆ ไม่ได้มุ่งหมายให้ตามรู้ ตามดู รู้ ก็คือ รู้อยู่นี่ หยุดตามรู้ ก็จะรู้ได้เอง เหมือนคนหาหมวก เที่ยวตามหาไปทั่วทุกทิศ ไม่รู้ว่าหมวกอยู่บนหัว ตามหาเท่าไรก็หาไม่เจอ หยุดตาม แล้วคลำที่หัวจึงรู้ว่าหมวกอยู่ที่หัวมาตลอด ไม่ต้องไปบัญญัติ เจตสิกเป็น ขันณ์ 6 บัญญัติจิต เป็นขันณ์ 7 บัญญัติ ผู้ถูกรู้เป็นขันณ์ 8 บัญญัติ ผู้รู้ เป็นขันณ์ 9 บัญญัติผู้รู้ของผู้รู้ เป็นขันณ์ 10-11 เรื่อยไปให้มันวุ่นวาย มีแต่เพิ่มให้มันปวดหัว ธรรมทั้งหลายล้วนมีใจเป็นใหญ่ เป็นประธาน เกิดขึ้นที่ใจ สำเร็จแล้วด้วยใจทั้งสิ้น หาใจให้เจอ ก็ไม่ต้องไปหาที่อื่น มันรวมลงที่ใจหมดแล้วทั้งสิ้น เจริญในธรรม ครับ

 

นี่ก็ คนละเรื่อง

จิตเกิดทางตา เกิดได้แว็บเดียว ก็ต้องดับ มัวลง ( เพราะ จิตขึ้นจาก
ภวังค์ อาจจะไป ขึ้นทาง หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ) บังคับบัญชา วิถีจิต
ไม่ได้

การเห็นเบลอลง แล้ว รับรู้ว่า จิตเกิดทางตา ดับทางตา เนี่ยะ สัมปชัญญะ
บริบูรณ์ เพราะ สติบริสุทธิอยู่ มี อุเบกขา ไม่ กระโตกกระต๊าก ตาkuบอก
ตาkuเสีย ตาkuแย่แล้ว โวยวายแบบ ปุถุชน

พระจักขุบาล เห็น ตามันแตก สลาย จน ตาบอด นี่ ท่าน สติ สัมปชัญญะ
บริบูรณ์ มีอุเบกขาเต็มที่ ท่านจึง สำเร็จธรรม ขณะที่ ตาบอดลง ในเวลาเดียวกัน

 

ถ้าไม่ไห้ตามดู ตามรู้...แล้วไอ้ที่เผลอ เข้าไปร่วมคิดกับมัน..แล้วนั่น..เรียกว่าอะไรคร๊าบบบบบ...เจ้านาย

 

แล้วไอ้ตอนที่ว่ามานี้...มันรู้ทันความคิด สิ่งที่คิดมั้ย

 

เขาบรรยามาว่า...ก็รู้ชัด..(เข้าใจมั้ยว่า ก็รู้ชัด มันหมายความว่ายังไง คร๊าบบบบเจ้านาย)..หรือ เอาแค่..รู้ๆมันไปก็พอ....อิอิ ...เนืองๆ

รู้ๆมันไปก็พอ...มันไม่ไช่จิต เนืองๆ...อิอิ สำนักไหนครับเนี่ย..

ไหนอ่ะ จิตภายนอก ไหนอ่ะจิตภายใน..ที่ถามไป...หรือตกลงมันทั้งหมด..ไม่ไช่จิต..อยู่แล้วเนืองๆ

โอ้ยยยยย..ว้าววววววฮิ้ววววว...อาจารย์ไหนน้อ เนืองๆ

 

ปวดหัว กับพวก วิปัสนึก คิดเอาเองนี่จริงๆ....เนืองๆ

 

ครับท่าน

 

ครับท่าน

 

เนืองๆด้วยสิ...

ก็จิตยิ้ม..เขายังเผลอ...ไปร่วมคิด..อยู่ ท่านจะบอกว่า คิด ไม่ไช่จิต...เลยงั้นเหรอ

ก็เขายังไม่รู้ชัด น่ะ..

 

งั้นก็สอนกัน ง่ายๆเลยว่า....จิตยิ้ม แกก็อย่าไปคิด สิ...จบ..

 

มันไม่มีความคิดเลยค่ะ ความรู้สึกก็ไม่มี มีแต่การรู้ตัวเท่านั้น

 

ตอนที่ว่านี้ ร่างกาย กำลังทำอะไรอยู่

 

นั่งอยู่เฉย ๆ อยู่ค่ะ ได้แต่มองไปข้างหน้าเท่านั้น พูดกลาย ๆ ว่า สักแต่รู้แต่สิ่งที่อยู่ข้างหน้าเพียงอย่างเดียว

 

ถามอย่าง มันตอบมาอีกอย่าง...ก็ตอบให้มัน..เห็นภาพชัดเจนซี้...เฉยๆของแกคือ นั่งอยู่ นอนอยู่ เดินอยู่...แกนี่มัน มีหัว เปล่าเนี่ย..นังแกล้วววว